susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Azkeren hasierak | Munstroaren kontraesanak »

Itoko dira berriak / Karlos Linazasoro / Alberdania, 2003

Arina eta sakona, ziurtasunez gomendatzeko modukoa Juan Luis Zabala / Maxixatzen, 2003-05

B. izeneko itsasertzeko herri turistikoan kokatua dago Karlos Linazasororen Itoko dira berriak nobelak kontatzen duen istorio labur baina esanguratsu hau. Pertsona bat itotzen ari dela ikusten dute turista batzuek. Denetik egingo dute turista horiek, itotzear dagoen pertsonak erremediorik gabe itotzen jarraitzen duen bitartean, hondarrezko gazteluak eraikiko dituzte, esate baterako; baina batez ere, beste ezeren gainetik, honetaz eta hartaz eztabaidatuko dute; “mundua konpontzen” ariko direla, alegia. Denetik egingo dute, bai, itotzear dagoenari salbatzen lagundu izan ezik.

Gure gizartearen eta geure buruaren alegoria gordina egin du Karlos Linazasorok, kupidarik gabea, baina samurtasun eta gertutasun berezi batekin hala ere, bere buruari ere barre eginez. Ironia eta umore beltza dira, izan ere, Linazasororen ustez, bizitzaren alderdi ilunenei aurre egiteko armarik eraginkorrenak (bakarrak akaso).

Akaso ez dut asmatuko, baina liburuak arrakasta izateko ezaugarri guztiak ditu (Agota Kristof-en Koaderno handia ezagunak bezala, adibide bat jartzearren). Batetik, irakurketa arin eta errazekoa da, umorez zipriztindua. Bestetik, gizakiaren barrua aztertzen du, barruratze horretan urrunegi iristeko beldurrik gabe, kontzesiorik egin gabe. Hau da: arina da, baina sakona. Izan ere, ederiko asko —arin eta sakon— esanik utzi zuen aspaldi Arantxa Iturbek: “Arinak ez du zertan azalekoa izan”.

Euskal literaturaren jarraitzaileok batzuetan lan handiak izaten ditugu oparia egiteko euskarazko liburu bat aukeratzerakoan. Liburu hau, oso oker ez banago, nahiko aukera egoki eta segurua izan daiteke. Aproba egitea besterik ez duzu, irakurle.