kritiken hemeroteka

8.448 kritika

« | »

Elkarrekin esnatzeko ordua / Kirmen Uribe / Susa, 2016

Historiaren zama jasangaitza Hasier Rekondo / Deia, 2017-01-07

Milan Kunderak historiaren zamak zapaldu egin gaitzakela ohartarazi zigun. Euskal literaturaren azken boladari erreparatuz gero, balirudike gure historia Gerra Zibilean amaitu zela. Kirmen Uribek (Ondarroa, 1970) gai erreferentzial horri, eta haren eraginezkoei, heldu dio fikzioaren eta historiaren arteko hibrido bat ontzeko, non egile-narratzailearen niaren narrazio-pentsamendua lehen planoan agertzen baiten betiere.

Enegarrenez errepikatutako erronka literarioaren aurrean, galdera bera jaurtiko digu adimen kritikoak: zer ekarpen berri ekarri lezake nekatzeraino jorratutako gaiak? Uriberen kasuan, erantzuna zuzena da: etxean entzundakoak baliatuz abiapuntutzat, Urresti familiaren bilakaera historikoaren testigantza oso pertsonala ematea, antigoaleko denbora narratiboa eta osagai estilistiko berritzaileak, dietarioak, poemak, pentsamendu pertsonalak uztartuz.

Karmele Urresti eta Txomin Letamendiren bizitzako gorabehera malkartsuak aitzakiatzat, gizaki indibidualengan subjektu historikoak duen eraginaz idatzi du nagusiki Uribek, Elkarrekin esnatzeko ordua (Susa, 2016) eleberrian. Ildo narratiboak apetaz ebakiaz, errealitatetik zizelkatutako pertsonaiak zirriborratu ditu ondarroarrak. Alta bada, pertsonaia historikoek fikziozkoei gorpuzten ez uztearen ondorioz, narratzaileak nahita aukera hori alboratu baitu, kronika historikoa gailenduko zaio pertsonaien arteko asmatu elkarrizketaxaloez eraiki fikzioari, liburuaren kaltetan.

Pertsonaiak lauak dira oso, zuri-beltzak ez baitu sakontasuna ahalbidetzen: Manu Sota eta Txomin Letamendiren arteko erlazio hiperidealizatuan eta erromantikoegian nabarmen ikus daiteke. Uribe narratzailearen pentsamenduen digresioengatik ez balitz (Berger, Ibinagabeitia, Mirande, Oteiza, Maiakovski, Kundera bera etab. bidaide), XIX. mendeko nobela baten aurrean gaudela irudi luke, tonuagatik batez ere. Karmele Urrestiren lehen oroitzapenarekin hasi (apika, nobelak duen pasarterik sakonena) eta narratzaileak historia harilkatzeko erabili dituen motibazioak aurkezten dizkigun azken ataleraino, gerra osteko eta diktadura amaierako oroimen historikoen kontakizun-erreka tarteko, Uribe asmo handiko erronkan murgiltzen da, alta, asmoak bakarrik ez du osotasunaren naufragioa estalduko.

Gerraren ankerra eta krudeltasuna nabarmendu arren, Uribek epikotasuna agerrarazteko joera du, nonbait epikaren, idealizazioaren eta errealitate gordinaren arteko oreka mantentzea zaila baita. Gerraren sufrikarioek eragin epikoa izan arren, are epikoago bihurtzeko joera agertzen du Uribek, elementu melodramatikoak sartzen baititu nonahi. Liburuak baditu alde interesgarriak, halere, euskaldunon zuntz emozionalean aise ukitzen baitu, batez ere familia errealak eta haren oinordekoek jasango duten patuaren gaineko kontakizunaren testigantza historiko krudelenaren berri ematen denean. Historiaren zama beti baita jasangaitza, ondo eraikitako fikzioak arindu ezean.

Azken kritikak

Puntobobo
Itxaso Martin Zapirain

Amaia Alvarez Uria

Arrabioen gerra
Karel Capek

Jon Jimenez

Puntobobo
Itxaso Martin Zapirain

Asier Urkiza

Ezer ez dago utzi nuen lekuan
Itziar Otegi

Nagore Fernandez

Negu batez Mallorcan
George Sand

Aritz Galarraga

Trilogia
Jon Fosse

Hasier Rekondo

Ele eta hitz. Ahoz eta idatziz
Jose Angel Irigaray

Mikel Asurmendi

Ttau eta biok
Joseba Esparza Gorraiz

Paloma Rodriguez-Miñambres

Epilogorik gabe
Elena Sanchez

Aitor Francos

Zoriona, edo antzeko zerbait
Karmele Mitxelena

Asier Urkiza

Pleibak
Miren Amuriza

Nagore Fernandez

Euskaldun fededun
Pruden Gartzia

Jon Jimenez

Ezer ez dago utzi nuen lekuan
Itziar Otegi

Ibon Egaña

Amok
Stefan Zweig

Paloma Rodriguez-Miñambres

Artxiboa

2025(e)ko otsaila

2025(e)ko urtarrila

2024(e)ko abendua

2024(e)ko azaroa

2024(e)ko urria

2024(e)ko iraila

2024(e)ko abuztua

2024(e)ko uztaila

2024(e)ko ekaina

2024(e)ko maiatza

2024(e)ko apirila

2024(e)ko martxoa

Hedabideak