Letra txikiaz bada ere / Joan Mari Irigoien / Elkar, 2002

Idazle baten kezkak A. de Amezaga / Bilbao, 2002-10

Zeintzuk izan daitezke autore baten kezkak, noizean behin buruhausteak ematen dizkiotenak? Gizakia denez (gu bezala) edozeinek izan ditzakeen arazoen ondorioak, gehi bere lanbide intelektualaren bidez sortu ahal direnak. Orduan, buruhauste gehiago izaten ditu idazleak besteekin konparatuz! Joan Mari Irigoienengana (Altza, 1948) jo dugu, erabaki interesgarri hauxe hartu duelako: bere kezka dexente liburu batean azaldu (gogoratu Psikologiak gomendatu ohi duela idatziz zein ahoz azaleratzea edozein buruhauste), Letra txikiaz bada ere izenburuko lanaren bidez. Poesia liburu “lurtar” gisa definitu da, soziala, noski, Irigoienek bere inguruko gaiei buruz diharduelako: Euskal Herria, existentzia, prentsa “arrosa”, erlijioa… eta baita gaur egungo gizartean ezagunak diren beste asuntoei buruz ere. Liburua aurkeztu zen egunean argi utzi zuenez, “barruan sentitzen nuen indarrei bidea eman diet”. Ez da izan Irigoienek poesia landu duen lehenengo aldia, 1975ean hasi baitzen, Hutsetik esperantzara liburuarekin, genero hau jorratzen, urteetan zehar narrazioarekin tartekatu duena (1991 eta 1996an poesia liburuak ere kaleratu zituen). Forma aldetik, Letra txikiaz bada ere-k Oteizaren zenbait poema burura ekartzen ditu (ez dakigu omenalditxoren bat bada edo, baina Arantzazuko oteitziar apostoluei buruz ere idatziko du). Hau guztia azalduta, azken duda: nola ikusten du poeta honek bere burua? “( …) hitzaren frankofratzailetzat dut/ neure burua,/ poema-liburu honetan bai bederen”.