susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Paradoxaren mugak urratuz | Berriz min hau »

Eremuen birkalifikatzea / Luis Garde / Pamiela, 2014

Gure aurriak Javier Rojo / El Correo, 2014-09-20

Azken bolada honetan Luis Garde poesia sormen zurrunbilo batean aritzen dela ematen du, bi urte eskaseko epe laburrean “Eremuen birkalifikatzea” izenburua duen poema liburu hau argitara ematen duen hirugarrena baita, kontaduria ondo badaramat. Besteetan bezala, guk ezagutzen dugun munduaren gainbeherakada aurkitu ahal dugu. Poema liburu honetan badugu irudi bat, liburuaren hezurdura nagusia osatuz idazlana alderik alde zeharkatzen duena, poesia horri batasuna eta neurri handian zentzua ere ematen diona: irudi hori aurriak dira. Eraikuntzaren puxikak leher egin zuenean, hor zehar eraikitzen ari ziren hainbat urbanizazio, megaeraikin eta abar, amaituta egon baino lehenago ere zapuztuta geratu ziren.

Ezinbestean dator burura Gardek liburu honetan aurkezten dituen aurri hauen eta beste idazle askoren idazlanetan ikus ditzakegun aurrien arteko konparaketa. Beste idazle horiek, erromantikoek adibidez, aspaldiko zibilizazioen aztarnak ikustean, aurriak denboraren igarotzearen metafora moduan sentitzen zituzten. Aspaldiko zibilizazioek betirauteko asmoz egindako eraikinek iraun egiten zuten, bai, baita aurri bihurtuta, denboraren aurka gizakiek duten borrokaren erakusgarri. Garderen poesian azaltzen zaizkigun aurriak bestelakoak dira, modernoak, handinahi funts gabeko baten ondorioz sortuak.

Gauzak horrela, aurriz beteriko mundu hori erasokorra da, fantasmagorikoa, eta gizakiak horren aurrean galduta baizik ezin du sentitu bere burua. Halako mundua islatzeko idazleari ez diote balio betiko molde poetikoek. Garderen poemek narrazio itxura dute, kontakizun laburrak izango balira bezala, eta haietan lirikotasuna gogora ekar lezaketen osagai gehienak baztertuta geratzen dira. Hemen, absurdua baino ez dugu topatzen.