« Sentitzea aski da | Dena zen errazago »

Ez izan beldur... / Patxi Ezkiaga / Arantzazu, 2013

Ostatu baten bila Jose Luis Padron / Bilbao, 2013-10

Euskaltzaindiko Felipe Arrese Beitia literatura saria jaso zuen Patxi Ezkiagak, 1984an, Beldur naiz olerki liburuarengatik. Eta ordutik hona igaro diren “hainbeste egunen errauts hilen ondoren, lorik gabeko hainbeste gauen ondoren”, itzalak argitasunari kantatzen dion musikaren oihartzuna dela barneratzen asmatu du Ezkiagak. Ez da batere erraza beldurren zama astuna kentzea, barne-lasaitasunaren eskutik bidea egitea, ez da batere erraza “gaua izarrez josita ikustea”, ez da erraza. Baina Patxi Ezkiaga saiatu da hitzaren gardentasunaren eta egiatasunaren bila, eta horretan datza bere azken poema-liburu honen ahalegina: Ez izan beldur… Erbesteko kantak (Arantzazu, 2013), edizio elebidunean aterata, euskaraz eta gazteleraz.

Ez izan beldur bukatu baino hilabete batzuk lehenago, Patxi Ezkiaga buru belarri ibili zen Isaias profetaren mezua eta gaurko profeten oihua lotuko zuen zerbaiten bila. Eta hirurogeiko hamarkadara jo zuen, Bob Dylanen, Pete Seegeren, Woody Guthrieren eta abarren hats poetikoaren bila. Eta burutik pasatu zitzaizkion Blowing in the wind bezalako testuak, harik eta Where have all the flowers gone hartzea erabaki zuen arte, malenkoniak profetaren begietako paisaiak berriz ere bihotz barrenera ekarriko zizkiolakoan: ibaiak, zuhaitzak, harriak, muinoetako zuhamuskak, topaketarako aukera izan zirenak; loreak, putzuak eta lakuak bizirik baitaude, denborak eta aldaketek suntsitu gabe. Nolabait, Patxi Ezkiagak esan nahi zigun pikondoek ernamuinak botatzen dituztela oraindik ere uda hurbiltzen denean. Hori izan zitekeen liburuaren zolagunean bizi-bizirik dagoen esperantzaren deiadar umila. Eta horregatik hautatu dugu berri labur hau Legorretako poetak orduan argitaratu gabe utzi zuen honako poema honekin bukatzea, modu xume eta zuzenean.

Agurrak: Nora joan dira lore guztiak?/ galdetzen dugu udazkenean;/ non gelditu dira haur jolasak/ zahartzaroaren ateetan?/ Noiz ernalduko dira pipilak?/ galdetzen dugu udaberrian;/ noiz jantziko dituzte ezpondak/ edertasunaren koloretan?./ Eta inoiz sinetsiko al dugu/ barrearen alaitasunetik/ hitz larrien isiltasunera/ garamatzala bizi beharrak?./ Heriotzak bere pentagraman/ abesten badigu ere agurra,/ bizitza ez dela sekula amaitzen/ mikaztasunaren hareatzan?