susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Applause | “Testigantza” »

Azken afaria / Xabier Montoia / Susa, 2013

Azken afaria Igor Elordui / Aizu!, 2014-04

Bibliara eramaten gaitu izenburuak, baina orduko koadrilan hamahiru ziren, eta hemen, aldiz, bi baino ez dira azken afarian. Halere, hori nobelaren laugarren atala da, amaiera. Aurretik beste hiru kapitulu ditu Montoiaren azken eleberriak, zeharo bereiziak, bai gaiarengatik, bai kontatzeko moduagatik. Nobela aspaldiko lau lagunen arteko bazkari batekin hasten da. Egileak deskribapen gutxi batzuk eta adiskideen arteko elkarrizketa besterik ez du behar irakurlea kokatzeko: lantzean behin elkar ikusten duten unibertsitate garaiko lau adiskide. Bigarren atalean gertatzen dira eleberriari bidea zabaltzen dioten jazoerak. Euskal gatazkaren altzoan kokatuak, idazleak modu xehean baliatzen ditu irakurlea hirugarren kapitulura (nobelaren muinera) eramateko.

Ondorioz, aurreneko bi atalen eginkizuna da egileak idatzi nahi zuenari testuingurua eskaintzea, nobelaren asmoa baita kontatzea zelan alda dezakeen gertakari batek familia baten pentsamoldea eta bizimodu oso-osoa, nola jo dezakeen hondoa pertsona arrunt batek, zenbateraino irits daitezkeen ulertu ezina eta gorrotoa. Autoreak giro itogarri eta ia jasanezinean murgiltzen du irakurlea, kapitulua amaitzeko gogo bizia eraginez berarengan, protagonistak euren sufrikarioa bukatzeko irrikan dauden bezalaxe: protagonistaren bakarrizketa isil, trinko eta ilunak lortzen du helburua.