kritiken hemeroteka

8.528 kritika

« | »

Zeru horiek / Bernardo Atxaga / Erein, 1995

Afari ordez, afari-merienda Gema Lasarte / Egin, 1995-07-09

Badirudi euskal nobelagintza gero eta ausartago dabilela egun gure herri honek pairatzen dituen gaiak ukitzeko orduan. Hori hasi berritan bederen agurgarria ezezik eskergarria ere bada. Laura Mintegik emakume bat kartzelan jarri zigun hizpide eta Atxagak azken nobela honetan emakume bat dakarkigu kartzelatik etxerako bidean. Beraz, autobusean barrena irakurriko ditugu Atxagak idatzitako azken nobela honen orrialde ezin deprimenteagoak. Deprimenteak diot, zeren oraingoan Atxagak ez du asmatu ez gaiarekin, ez pertsonaia osatzeko trebeziarekin, ezta ere irakurleari transmititu diezaiokeen sentimendu koktelarekin.

Parteka hasita, gaia —erreintsertzioarena— ez da tratatzen, sujeritu baizik. Errealitateari estuen lotzen zaion momentua poliziak protagonistarengana hurbiltzen direnekoa da, eta orduntxe hain juxtu ere narrazioak tonurik irrealena eta sinesgaitzena hartzen du. Pertsonaiak, berriz, Irene protagonistaren inguruan jiraka dabiltzan txontxongiloak dira. Irene da narrazioari edo nobelari gorputza eta arima emango diona. Irene emakume bat da, kartzelatik etxerat heldu den emakumea eta nobelako protagonista. Atxagak lehen orrialdeetan ematen dio emakume protagonistari eman diezaiokeen jipoirik handiena. Izan ere, Atxagak Irenerekin egiten du emakume batek emakumea denetik sekulan egoera horretan egingo ez lukeena: kartzelatik atera berri dela arrotz batekin maindire zikinetan kiribilkatzea. Ohea emakumeontzat botere neurgailua den bezala, maindire zikinak “zeru horien” metafora bihurtzen dira. Hasera-haseratik, beraz, maindire zikinen kiratsa eta kolorea hartzen du narrazioak. Atxagak protagonista zigortu egiten du, ezerreztatu. Nobelan zehar ez du inondikan ere tonu triste, grix, inpotente, zikin eta kiratsduna gaindituko Irenek. Irakurleari ere gauza bera gertatzen zaio, protagonistaren goibeltasunak, narrazioaren gabeziak, eta gairik gabeko argudioek gailenduko baitute.

Nobela honek, edo orrialdeen etengabeko suizidio honek, salbazio bakarra du. Alegia, Atxagak gauza guztien gainetik ezer esan gabe ere literatura egiten dakiela. Aski du autobus bat, pertsonai anker bat, bi amets eta lau poema, horiek denak konbinatuz literatura zipriztintzen dituen orrialdeak idazten baitaki. Baina nobela errealistak, hala izan nahi badu behintzat, bestelako irakur goseak betetzen jakin behar du. Gisa honetako nobela bat irakurtzera esertzen denari ezin zaio afari ordez afari-merienda eman. Are gutxiago jatetxeak hainbeste tenedore dituenean.

Azken kritikak

Izena eta izana
Jon Gerediaga

Asier Urkiza

Amok
Stefan Zweig

Nagore Fernandez

Auzo madarikatua
Felix Urabayen

Jon Jimenez

Lur jota Parisen eta Londresen
George Orwell

Amaia Alvarez Uria

Olatuak sutzen direnean
Haritz Larrañaga

Joxe Aldasoro

Bisita
Mikel Pagadi

Mikel Asurmendi

Lur jota Parisen eta Londresen
George Orwell

Asier Urkiza

Eresia
Goiatz Labandibar

Nagore Fernandez

Carmilla
Joseph Sheridan Le Fanu

Paloma Rodriguez-Miñambres

Borrero txiki bat
Xabier Mendiguren

Mikel Asurmendi

Puntobobo
Itxaso Martin Zapirain

Jon Jimenez

Txori Gorri. Andre siux baten idazlanak
Zitkala-Sa

Ainhoa Aldazabal Gallastegui

Profilak (Mugetan barrena)
Amaia Iturbide

Paloma Rodriguez-Miñambres

Paradisuaren kanpoko aldeak
Bernardo Atxaga

Mikel Asurmendi

Artxiboa

2025(e)ko ekaina

2025(e)ko maiatza

2025(e)ko apirila

2025(e)ko martxoa

2025(e)ko otsaila

2025(e)ko urtarrila

2024(e)ko abendua

2024(e)ko azaroa

2024(e)ko urria

2024(e)ko iraila

2024(e)ko abuztua

2024(e)ko uztaila

Hedabideak