« Guardasola ahantzia | Zortziko hautsiak »

Zutaz Amoroski / Jon Casenave / Ustela, 1978

Zuberotar bat maisu amodiozko poesigintzan X.X. / Egin, 1978-08-30

Amodioaren eta maiteminaren mundua ez da, agian, egundo adierazi eta mamitu honelako sakontasun finez euskal literaturan. Ez da merezimendu txikia hain landu gabea dagoen alorra izanik.

Casenave zuberotar gazteak espresakera liraina eta jasoa du benetan, fineziaz eta lirikotasunez betea. Zetazko poesia birjina, amodioaren erresuma misteriotsuan murgiltzen gaituena. Presentazioa eta marrazkiak ere aipagarriak dira, poemari egoki doazkionak.

Amodiozko bidaia egiten du poetak bere maiteñoaren baitan, gorputzetik hasi eta izaitearen barne-muinetaraino joaz. Hasieratik bertatik iradokitzen zaigu bidaiaren egitura eta zentzua:

“Prefazio gisan Ipartar batek erran dit, emaztekia arras Bidaia dela…”

Bidaia maiteminezko horri erotismo fina eta zindoa dario, mundu teluriko onirikoan ederki josia eta kokatua dagoelarik. Hor dira airea, sua, ura, txoriak, landareak, etab. Bidelagun eta ingurumari atsegin bezala.

Krisialdi baten ondoren, euskal poesia bide berrietan barrena dabil, forma berriak entseiatzen. Garai bateko —ez aspaldiko— poesia sozialaren mailua urruti samar geratu da jadanik. Gure poetarik bizkorrenak formaz arduraturik dabiltza, eta horixe da literatur zentzua nagusitzen ari delarik. Hemen aipatu den liburuskak fruitu umotuaren ahogozoa uzten du.