susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Irakurle baten autonomiatik | Sekretuak eta gezurrak »

Baita hondakinak ere / Iñigo Astiz / Susa, 2012

Esperimentu luminikoa Juan Ramon Makuso / El Diario Vasco, 2012-06-29

Gertatzen da. Idaztearen eraginez, azkenean testuak harilkatzen dira, eta kasu honetan bezala, poesia liburu baten aurrean gaude. Iñigo Astiz, poeta berria dugu, Baita hondakinak ere bere lehen poesia liburua baita. Liburuaren irakurketa bukatuta bezain pronto, lehenengo sentsazioa izan da, idazlea, kasu honetan poeta, gai baten inguruan aritu dela hausnarrean, baina emaitza oso heterogeneoa da. Liburuaren irakurketa zerra hortza baten modukoa da. Gailurrean zaude, surfista bat bezala olatuaren gainean, eta badira beste une batzuk, non poema bera erortzen den, irakurketa oso laua bihurtzen delarik. Goian, gozatzen, ibilitako poema bat, “Audiogida” da, “Pentsatzen dut museoko segurtasun kamerek / erregistratuko zutela zure jainko gihartsuen / aurkako duelu pertsonala, baina gero, / lapurretarik gertatu ezean behintzat, / galdu egingo dela betirako garaituta / Zeusen bularraldetik begirada lurrera / apartatzeko egin duzun keinu dotorea”. Idazten Iñigo Astiz garbia da. Ikusten da bere idazketa poetikoaren helburua, hurbiltasunetik doala; eta komentatu behar da, liburuak agertzen duen ezaugarri nagusia: poesia narratzaile baten aurrean gaude, eta horren adierazle nagusia da, liburuaren azken poema, non bertan Astizek Euskal Herriaren inguruko interpretazio bat egiten duen, subjektibotasuna guztiz agerian geratzen dela. Eta hemen aipatu behar da egilea zintzoa dela. Ez du ezkutatzen bere nitik berak egiten duen argazkia. “Euskal Herria, bukatu egin behar genuke / behingoagatik: bukatu hasieratik. / Geroak esan beza erri bat izan zan / edo-ta ats emaiogun ontan iraun dezan. / Euskal Herria, arnasaldi hau ez da dena, / baina bai nire pixka guztia”. Eta irakurleak berea.