susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Hariaz beste | Zoramenaren susmoa »

Ni, Vera / Itxaso Martin / Elkar, 2012

Labanaren sorbatzean Juan Ramon Makuso / El Diario Vasco, 2012-06-01

Sufrimendua. Norbanakoaren psikearen egitura ezezaguna da, behintzat bere funtzionamenduan. Inguraketak badaude psikiatriaren, psikoanalisiaren eskutik, baina funtsean, ez dago emaitzarik. Norberak ditu bere mamuak eta estigmak. Itxaso Martinek bere lehen nobela idatzi du, Ni, Vera. Bertan bere, egun, ikerketa gaia den psikiatria agertzen da, eta zuzenean, emakumea eta psikiatria. Protagonista Martina dugu, neska gazte bat trantze batean bizi dena. Bere ustez erotasunaren amildegian, bere ertzean, dabil. Ertza hori erotasuna bilakatu daiteke. Protagonistak, nolabaiteko elkarrizketa bat darama narratzailea eta bigarren ahots batean; honek, kontakizun bat, eguneroko gogoetak idazteari ekiten dio, “Ez… ezereza ez dut nahi… sentimenduen ezereza… pentsamenduen ezereza… emozioen ezereza… minaren ezereza… astuna da ezerezaren pisua”.

Kontakizuna, trama, protagonistaren sentimendu, egoera psikologikoaren arabera banatua dago kapitulu ezberdinetan, sei hain zuzen, bere azken epilogoarekin. Eta kapituluak, izenburutan agertzen den bezala, trantzeak dira. Eta azpimarratu nahiko nuke, idazlea ez dela jausi tremendismoan. Historia gardena da; gizakia aurrez aurre paratzen duen trantzearekin elkarrizketa bikain batean murgiltzen da. Itxaso Martinek, ongi jokatzen du gizakiaren psikearen tenpusarekin. Protagonistaren heldu lekuak, ahuldadeak, azken finean, nortasunak bultzatzen gaituen bideetara, oso ongi islatu ditu idazleak. Adibide moduan, Martina psikologoarena joateren inguruko zalantza nola deskribatzen den, bikaina da. Eta nobelak baditu beste protagonistak. Peru laguna. Martinaren amona. Kontakizunari errealismoa eransten diona. Eta irakurriz, gozatu egiten da. Narratiba fina baita.