« Absurdoa, errealitatea bezala | Literatura beltza »

Abernua: hutsaren oroitzapena / Nerea Beldarrain / Bermingham, 2010

Gizakiaren hausterrea Juan Ramon Makuso / El Diario Vasco, 2011-09-16

Kontakizunak, letrak, poemak, ustekabean datoz. Eta ustekabean gerta daiteke guztiz ezkutuan geratzea, hain handia da paperen artean irakurtzeko daukaguna! Iparragirre sariak, bere 2009ko edizioan, poesia alorrean, Nerea Beldarrainen “Abernua: hutsaren oroitzapena” poema sorta onena izendatu zuen, lehen saria emanez. Askotan gertatzen da horrelako lehiaketetako lanak, literaturako zirkuitu ofizialetik kanpo geratzea, eta uste dut hau konpondu behar den kontu bat dela, gertatzen baita lan onak, eta kasu honetan, poesia zaleentzat, guztiz ezkutuan geratzea. Nerea Beldarrainen poesia sorta honek, bere lehen argitalpenean —guztira hogeita bat poema dira, hiru ataletan banatuak—, ez du irakurlea hunkitu gabe utziko. Indarra duen poesia da, oso barnetik idatzitako poesia. Ez da artifiziala, benetakoa baizik, “Neurea zelako bakarrik. / Nora zoaz ni hemen utzita? / Nora, baina? Ez dakizu-eta ni gabe bizitzen, / hiltzen”. Badu Beldarrainen poesiak edertasunari egindako keinua, poetak hitzekin orrazten baitu bere eraikuntza. Era horretan bere kezkak, minak,oroitzapenak, poemaz poema azaltzen dira. Egileak nolabaiteko isilezko garrasi bat proposatzen du, “Ez nauzue bertan ikusiko: / jende artean ukalondoka nabarmentzeko / maiteago ditut urtarrileko beherapenak / azaroaren lehena baino”. Hitzak, Beldarrainen proposamen honetan ez daude soberan, eta hori poeta baten lana onaren erakuste bat da, “Hor. / Hor nago bizitzari zentzurik aurkitzen ez diodanean, / zuokin denokin ezkutaketan jolasten naizenean”.

Hementxetik zain nago, Beldarrainen beste poesia liburu bat irakurtzeko, beste behin ere gozatu nahi dudalako egilearen lanarekin. Gozatzeko gaude-eta.