susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Familiaren ohorea | Ohiko heterodoxia »

Denbora enaren hegaletan / Karmele Igartua / Pamiela, 2009

Denbora enaren hegaletan Felipe Juaristi / El Diario Vasco, 2010-08-13

Berrogeita hamar urterekin bigarren poesia liburua kaleratu du Karmele Igartuak. Poesia ez da (aspalditik badakigu) adin kontua; ezta hitz kontua soilik. Poesia eta gaztaroa, biak elkarrekin, lotzen dituenak poesiaz, eta bizitzaz, aurreiritzi finkatu samarrak ditu. Egia da gazte askok poeta izan nahi dutela; bizitzaren jarioan; baina egia ere bada, poeta gutxi direla gazteak. Poesia edo literatura mundua irudikatzeko modu bat da, eta munduaren aurrean joera asko daude; eta batzuk eskarmentuak irakatsiak dira; eta beste batzuk, aurrera nahiak; eta beste batzuk, alderrai ibili izanak. Eskarmentua lehen bezainbeste ez hartzea kontuan gure garaiko ikurra da, non bestelako balioak nagusitu diren: esaterako zinezkotasuna (alegia, bat-batekoa denean), edo haren izenean salgai dagoen joera, intuizioaren aldekoa.

Karmele Igartuak landu egiten du bere poesia, irudigileak harria bezala. Lanketa hori ez da gaur egungo moduei atxikia; baizik eta aspaldikoei. Bada poeta kontsakratu eta estimatuen oihartzuna hitzak aurkezteko maneran; metaforak airera jaurtitzeko gogoan; neurriaren haria modu ikusezinean zabaltzeko joeran; poemaren bi aurpegiak erakusteko desiran (deabruak batetik, aingeruak bestetík; egitura bortxatu gabe); poemak bitan banatzeko beharrean. Bitasuna da poemen erakusle (tentsioa hautsi nahi eza, finean). Dialektikarik ez dago, kontraesanik ere ez dagoelako. Arnasketak agintzen du erritmoa poesian; eta arnasketa, norberaren indarraren erakusle da. Erritmoa pausatu eta lasaia dugu Karmele Igartuarena. Poliki-poliki abiatzen da irudien lurraldean barrena.