« Ulenspiegelen elezaharra | Basa bizitza »
Goizalbaren argitan / Pello Otxoteko / Erein, 2007
Maitasunaren babesean, eguneroko kafearekin Mikel Asurmendi / Irunero, 2008-04
Bizitza edota gure errealitatea denborak eta espazioak definituta daude. Bizitza halaber, heriotzak zedarrituta bizi dugu, eta bizi ere maitasunari esker bizi gara hein batean. Gauza askori esker bizi gara, bizi gara literaturari esker. Kasurako, poetei esker.
Liburuarekiko nire bizipena aitortuko dut: Goizalbaren argitan hartu nuen eskuetan eta beste “bizitza” batean nengoelako nonbait, ez nintzen liburuak eskaintzen duen maitasun jariotik “edateko” gauza izan. Poeta honen adiskide poeta lagun bati halatsu adierazi nion.
“Maitasuna hitza bat besterik ez duzu. Emakume batek beso artean jartzen diguna. Emakumea joandakoan bere izenak min ematen digu”. Hitzok ez dira nireak. J. M. Fonollosa-ri hartu dizkiot, maileguz, neronek euskaratuak dira. Goizalbaren argitan-en egileak paratuak datoz liburuaren hastapenean, jatorrizko hizkuntzan, gaztelaniaz.
Pelloren liburuaren maitasun jarioa ezin “irentsi” ibili nintzen, bizitzaren estresak sortzen duen ezin egonak itota nonbait, mundutik ihes egiteko aiherrak hartuta nolabait.
(Barkatuko didazue, alimaleko tornuia emanen baitiot nire jardunari. Alta, bizi bezala azalduko dizuet).
ETAk Isaias Carrasco hil zuen biharamunean hartu nuen liburua berriro ere. Aliritzira. Egunsentiaren argitan jaikia eta gogoa erabat lausotua. Aurreko egunetan izandako pertsona bera nintzen: baina are nekatuagoa edo ezinegonak are akabatuagoa. Gogoa abailduagoa nintzen. Ez da lehen aldia. Bakoitzak bere patua bizi du. Hauxe nirea.
Goizalbaren argitan murgildu nintzen berriz ere, nire inkontzientzian. Eta aurreko egunetan nire gogoa ito egiten zuten maitasunezko jario haiek, gogoa biziarazi zidaten. Pellok eskainitako eztia eta olioa edabe bilakatu ziren niretzat. Nire borondate kamutsa ilunpeetatik ateratzen hasi zen. Maitasuna erortzea eta jaikitzea dela jabetu nintzen. Aurreko egunetan sentitu nuen saminaren atea itxi zuten poemok.
Hipotesiak zabaldu ziren nire baitan: zer da literatura? Ez da egia Arestik “munduak ez duela poeta nahi” delako hura. Ez da nire egia. Eta badakit literatura hitza dela alta bada. Eta horregatik berarengatik dakit hitza transformatzen dela. Eta hitzak gaur duen balioa bera ez duela bihar izanen. Agian.
Goizalba zen, erran bezala, eta argiak pausagunea aurkitu baino lehen, “kafea egin dizut”esan nion maiteari. Goizeko lehen kafea hartu genuen gurean: Goizeko Kafea.
Ordurako Pelloren poemak, eztizko eta oliozko poemak, irentsiak nituen. Eta gozatu genuen kafea, eta gozatu genuen kafeaz. Bizitza hori baita, eguneroko kafea. Kafe bizia, lurrintsua eta sarkorra. Batzuetan eztia ari du, bestetan garratza ari du. Kafea ari du alegia. Eta bizitza hala edo nola badoa. Eta tarteka Pelloren poemetara itzultzen naiz. Maitasunaren babesera.
Kontra
Ane Zubeldia Magriñá
Irati Majuelo
Denbora galduaren bila / Swann-enetik
Marcel Proust
Aritz Galarraga
Iraileko zazpi egun
Eneko Azedo
Aiora Sampedro
Iragan atergabea
Julen Belamuno
Mikel Asurmendi
Anatomia bertikalak
Lierni Azkargorta
Ainhoa Aldazabal Gallastegui
Lurrez estali
Ximun Fuchs
Jon Jimenez
Irakurketaren aldeko manifestua
Irene Vallejo
Mikel Asurmendi
Poesia guztia
Safo
Mikel Asurmendi
Josefa, neskame
Alaitz Melgar Agirre
Jon Jimenez
Oihaneko ipuinak
Horacio Quiroga
Jon Jimenez
Reset
Aitziber Etxeberria
Mikel Asurmendi
Baden verboten
Iker Aranberri
Jose Luis Padron
Gizaberetxoak gara
Mikel Urdangarin Irastorza
Jon Jimenez
Iragan atergabea
Julen Belamuno
Hasier Rekondo