« Euskal Naparren joaera edo emigrazioa | Arantzak elorritik begiratzen dizu »

Xaguak soka-saltoan / Myriam Villasante / Baroja, 1988

Xaguak soka-saltoan Dabid Zuazalde / Argia, 1988-06-05

“Nork ez du gaztetan olerkirik idatzi?”. Sarritan egiten den galdera, denek egin dutelakoan, nahiz eta egia ez izan. Ziur gara Myriam Villasantek idatzi zituela nerabezaroan, eta oraindik ere segitzen du egiten.

Jakina, 15 urteko poema haiek halako freskotasun bat, sentimenduen agerpen elaboratu gabea eskaintzen digute, eta bere horretan estimatzekoak badira ere gerora konplexotasun handiagoa eskatzen dugu.

Hemengo poema hauek halako kutsu naif nabaria dute, bapatekoaren grazia, baina nahita eta propio egin dira horrela. Arrazionalitatearen aurrean bihotza defendatzen da hemen, samurtasunaren apologia. Noizean behin halako umore printz bitxiak aurkitzen dituzu, eta ironia horrek salbatzen du injenuoegi izatetik.

Nolabait ere antintelektuala dela esan dugu, ideien ordez sentimenduak direla nagusi. Mamian antzeman liteke hori, baina batez ere olerki bakoitzaren tajuan: esaldiak ez dira proposizioak izaten, hitz bildumak baino. Perpausen funtzio denotatiboa galdu egiten da hitzen balio fonikoaren mesedetan.

Hitzen erabilera honetan, musikaltasuna eta helburu jostalaria azpimarra daitezke, eta horrekin batera haur hizkeraren erabilera ugaria (amatasunaren goralpen inplizito batean).

Gurea justiziaren balantza balitz, argi dago salbatu egingo genukeela Myriam, batez ere lehenbiziko liburua izatearen aringarria kontuan izanik. Baina gogoan hartu, Myriam, horrela ezin dela luzaroan aritu, eta hurrengoko emaitza landuagoaren esperoan gaituzula.