« Ezereza | Xumea baina ona »
Bala zeru urdina / Xabier Aldai / Susa, 1993
Poeta gazte baten ikuspegia Felipe Juaristi / El Diario Vasco, 1993-11-13
Xabier Aldaik hemezortzi urte ditu eta hau da argitaratzen duen aurreneko liburua, eta espero dezagun azkena ez izatea. Irakurri ahalean ikusten da baduela zer esanik idazle gazte honek, eta badakiela nola esan.
Jose Luis Otamendiren hitzaurre baten laguntzaz datoz poemak, eta ez dut uste mesederik egiten dienik poemei. Bertako baieztapen batzuk ausartegiak iruditu zaizkit. Honako hau, esaterako: “Modernoa da Aldairen poesia, Aresti ezkero modernoena, belaunaldi baten itule datekeen nortasun handiko boza. Poesia pasio publikoa da”. Ez naiz espazio faltaz hemen hasiko esaldi bakoitza eztabaidatzen. Ez da nire asmoa ere Aldairen modernotasuna zalantzan jartzea, ezen denok baikara (nahita ala nahiez) gure garaiko seme, baina arriskugarria iruditzen zait Arestiz geroz Aldai baino poeta modernoagorik egon ez dela norbaitek esatea. Nola neurtzen da bada gaurregun modernidadea?
Susmoa dut gazte jendea ezagutzen ez duelako, edo haien sentsibilitatetik urrutixe dagoelako, hainbat eta hainbat pertsonari ez ote zaion liluragarri egiten haien lengoaia, dakiten eran hitz egiten dutenean. Esan nahi dut, esate baterako, bitxia zaiola rock mundua, hura barne-barnetik ezagutzen ez duenari. Edo txori baten kanta, inoiz entzun ez duenari. Xabier Aldaik bere mundua adierazten du, poema hauen bidez. Gazte jende asko dago bere mundua adierazi nahi duena. Baina beti ez hitzaren bidez, askotan musikaren bidez.
Dena dela, haren baliabide poetikoak zein diren jakinda eta haren irudiak eta metaforak noraino iristen diren ikusita, benetako poeta baten aurrean gaudela iruditzen zait. Heldutako sagarrak dirudite poemek; ez dago inozentziaren arrastorik, ezta injenuitatearen apurrik ere. Bapatean, eta esperientziako urte gutxi horietan, bizitza osoa bere begien aurretik iragan balitzaio bezala.
Poema guztiak ez dira kalitatez maila berekoak (batzuk onak dira eta beste batzuk ez), baina freskoak dira gehienak, eta hori, kasu honetan, bertute dugu. Badaki Xabier Aldaik poema bat behar bezala amaitzen, efektozko irudi batekin. Baina tarteka, eskua joaten zaio idazterakoan eta topikoak irristatzen zaizkio lerroen artetik.
Zuzi iraxegia
Amaia Alvarez Uria
Ainhoa Aldazabal Gallastegui
O.ten gaztaroa neurtitzetan
Arnaud Oihenart
Gorka Bereziartua Mitxelena
Ez-izan
Jon K. Sanchez
Aiora Sampedro
Pleibak
Miren Amuriza
Jon Jimenez
Ehun zaldi trostan
Ainhoa Urien
Asier Urkiza
Oroi garen oro
Beatriz Chivite
Nagore Fernandez
Jakintzaren arbola
Pio Baroja
Aritz Galarraga
Antropozenoaren nostalgia
Patxi Iturregi
Hasier Rekondo
Francesco Pasqualeren bosgarren arima
Unai Elorriaga
Mikel Asurmendi
Baden Verboten
Iker Aranberri
Paloma Rodriguez-Miñambres
Ezer ez dago utzi nuen lekuan
Itziar Otegi
Mikel Asurmendi
Dolu-egunerokoa
Roland Barthes
Asier Urkiza
Guardasol gorria
Lutxo Egia
Nagore Fernandez
Zero
Aitor Zuberogoitia
Jon Jimenez