susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Ohiturazkoa izateagatik bazterketa bortitza jasan duen antzerkigintza | Benetako klasikoa »

Azkenaz beste / Anjel Lertxundi / Alberdania, 1996

Literaturaren gainean Javier Rojo / El Correo, 1997-03-06

Judu herratuaren mitoan oinarriturik, Anjel Lerxundik kalesa batean mundua gurutzatzera kondenatuta dauden aita-alaben istorioa kontatzen digu eleberri honetan. Inoiz ez hiltzera kondenatuta daudenez, leku eta denbora askotan zehar ibiltzen dira, V. Wolf-en Orlando hura bezala, amets (ameskaitz?) baten barruan harrapatuta egongo balira bezala. Ohi duen moduan, Anjel Lertxundik idazkera estilizatu, jaso eta mundu arruntetik urrun dagoen batez eraiki du bere liburu hau. Baina istorioak berak beste garrantzi dauka hori aurrera eramateko erabili duen bideak inplikatzen duenak. Izan ere, Lertxundirentzat literaturak bizitza ordezkatzen duenez, eleberri honetan bizitzaz aritu beharrean literaturaz ari zaigu etengabe. Literaturaren gaineko literatura hau, neurri batean, interesgarri gerta daiteke, baina argumentuaren euskarri barkartzat aurkezten zaigunean, hutsegia ematen du. Bere burua azaltzen ari den literatura egiten du Lertxundik. Hau ulertzeko, hor dugu aita eta alaba horien irudia. Alabak behin baino gehiagotan galdetzen dio aitari zigor horren zergatiaz, honek inoiz erantzuten ez duelarik. Erantzuna, ordea, begibistakoa da: Zigor hori gabe, Anjel Lertxundik ezin izango baitzuen Azkenaz beste deitutako eleberri bat idatzi.