« Arriskuaren emaitza | Albaniaren iragana »

Nik ere Germinal! egin gura nuen aldarri / Koldo Izagirre / Susa, 1998

Anarkista martiria Javier Rojo / El Correo, 1999-05-12

Batzutan badirudi Koldo Izagirrek halako lilura berezia sentitzen duela zenbait pertsonaiarekiko. Izan ere, Nik ere Germinal! egin gura nuen aldarri irakurrita, idazlea iraultzaile anarkistaren xarma erromantikoaren sareetan harrapatuta geratu dela pentsa lezake edonork. Pertsonaia hau (funtsean, Angiolillorengan oinarritu da pertsonaia osatzeko), beraz, irakurleari inolako urradurarik gabe, inolako tolesdurarik gabe aurkezteko ahaleginean murgildurik ikusten dugu idazlea nobela osoan zehar. Narratzaileen eta ikuspuntuen aldaketek, denboran zehar batzutan egiten dituen aurrerako eta atzerako jauziek ere helburu bera daukatela iruditzen zait: idazleak pertsonaiarekiko sentitzen duen lilura bera irakurleak ere senti dezan nahi du. Gutxi falta du nobela honek anarkista iraultzailearen ebangelio modukoa izateko, eta pertsonaia, erlijioren batek jakinarazi nahi duen egia absolutua defendatzeagatik hiltzeko prest dagoen martiria. Ez dut ukatuko testua bikaina dela, hau da, nobela euskararen aldetik oso ondo idatzita dagoela. Baina gauden garaian egonda, zerbait gehiago itxaroten nuen. Ironia piska bat, adibidez. Gauzak bestelakoak izan, ordea. Liburu honekin Izagirre gezur erromantikoan murgildu da, nobela egin nahian.