« Mallorcaren lilura | Futbola hizpide »

Azalaren kodea / Miren Agur Meabe / Susa, 2000

Poesia heldua Javier Rojo / El Correo, 2000-09-13

Miren Agur Meaberen azken poema liburua da Azalaren kodea. Bere poemetan egileak, errepikazioa eta aliterazioa ia alde batera utzita, irudietan aurkitzen du erritmoa markatzen duen osagaia, testua prosa zatikatuaren mugetan utziz. Irudiok hurbileko gauzei dagozkie, askotan egunerokotasunetik hartuak direlarik. Askotan gorputza dute oinarri irudiok eta kasu hauetan poesia ez da erotismorik gabe agertzen. Hurbilekoak izan arren, ordea, abstrakziorako joera nabarmena erakusten dute: testuingururik gabe, gauza bat besteetatik bereizten duen ezaugarririk gabe, objekturik arruntenak ere bere izaera konkretua galduz doaz, sinbolo bihurtzeko bidean jarrita. Meaberen poesia bizitzarekiko inozentzia galdu ondoko poesia da, baina etsipenera heldu gabe, puntu batetik aurrera koherentzia osoa ezinezkoa dela dakien poesia, alegia. Beraz, oreka mantendu behar batean eraikitzen dira Meaberen poemak, sentimenduak azalduz, baina sentiberakeriari ihesi. Garai txarrak omen dira lirikarako, abesti ezagunak zioen bezala. Baina honetan, beharbada, ingurua baino, generoa da errudunago, neurri handi batean bere baitan agortu baita. Dena dela, beti posiblea da poema liburu interesgarriren bat aurkitzea, Miren Agur Meaberen hau bezala.