« Agota Kristof: Bere bizitza hamaika zertzeladatan | Memoriaren begirada findua »

Jende likidoa / Nerea Arrien / Erein, 2021

Izaera likidoak Paloma Rodriguez-Miñambres / El Diario Vasco, 2021-06-19

Zygmunt Baumanek modernitate likidoaren kontzeptua sortu zuenetik, literaturan oso harrera ona izan du gaur egungo garaien aldakortasun arina adierazteko. Nerea Arrienek hortik jo du istorioak girotzeko eta gure gizartearen “zeitgeist”a harrapatzeko bere lehenengo ipuin bilduman. Hori nabariago egiten da uraren presentzia azaleratzen duten hamabi kontakizun hauetan. Tankera askotako pertsonaiak aurkitzen ditugu, hala nola, arrain-saltzaile bat, buzo bat, bebarru garbitzaile bat… Autoreak berak fauna akuatiko postmoderno gisa definitu ditu prentsan, lurrundutako jendea dela gaineratuz.

Eta halaxe da. Pertsonaiak duda-muden artean mugitzen dira egunerokoan, zerbaitek batetik bestera eramango balitu bezala, haien bizitzen kontrola izan gabe. Gizartean beren lekua bilatzen dute, etengabeko egokitzapenean, non ezegonkortasunak eta hauskortasunak talka egiten duten errealitatearekin. Identitatearen bilaketan jabe diren desioen eta gauzaki berrien xarma berehala desagertzen da, beste desio eta grina batzuen bila abiatu behar dutelarik kontakizunetako gizon-emakumeek. Orok du iraungitze data, sentimenduek eta pasioek barne, ezer ez baita betiko. Dena den, idazleak ez ditu epaitzen. Izaera anizkoitzak deskribatzen eta aurkezten dizkigu irakurleon esku utziz juzguak.

Ipuin bilduma honetan beste elementu interesgarri bat da nola txertatzen dituen idazleak biokimikaren aipamenak metafora moduan. Kondentsazio poetikoa igartzen dugu narrazioetan bustidura, hezetasuna, itsasoaren bitsa eta kresalaren zipriztinak tartekatzen baititu Arrienek. Mota guztietako jariakinak sentitu, usaindu ditzakegu. Badaude ironia ukituak ere han-hemenka. Horretan guztian sormen ahalmena erakusten du idazleak. Baina zenbaitetan gehiegi luzatzen dira istorioak eta horrek deskonexioa ekar diezaioke irakurleari.