« Try (just a little bit harder) | Gizakia zentzu bila »
Barbaroak baratzean / Luis Garde / Balea Zuria, 2017
Sinbolismoaren mugak Peru Iparragirre / Berria, 2017-11-26
Egun batzuk igaro ditut Luis Garderen (Iruñea, 1961) Barbaroak baratzean (Balea zuria, 2017) poema liburu berria ia une oro aldean, zabaltzeko behar nuen adorea noiz bilduko. Poesiari berriz heltzeko momentua etengabe atzeratuz apalean pilatzen ari zaizkit poema liburuak azkenaldian, irakurtzeke. Balea zuriari ihes egiten ez uzteko intentzioz, begietara eta hatzetara atsegina den kolaz lotutako paper inprimatu mardula eskuetan hartu dut azkenean.
Hitzei erreparatzen hasita, laster galtzen da orri goxoen lehen atsegina. Harresian itzalak lehen atalean barneratu ahala, hesi eta murruekin egingo du topo irakurleak, hesiok zeharkatzeko saialdia egiten ari direnen irudiarekin, minarekin. Sinboloz jositako hitzek adierazten dutena ez da asko aldatzen poema batetik bestera, baina orriak pasatu ahala badira gogoan argituz doazen inpresio batzuk, iruditeria errepikakor horretan zehaztuz doan paisaia latz bat. Hirugarren pertsonaz esaten diren baina nomada gisa ez bada ia izendatzen ez diren beste horiek ikusten ditu poetak, horma zeharkatzeko saiakeran, hesietako xaflek zaurituta haien gorputzak.
Bigarren atalean ageri da gehien poeta, hitzen balioaz galderak eginez, munduaren eta norberaren arteko harremanari eta idazteari buruzko gogoetan. Narratiboen daitezkeen aleak ere hemen daude, beste bi ataletako iruditeriaren kortsetik askatzen direnak. Badaude lekuz kanpo daudela diruditen poema bakan batzuk, Beldurraren balizko genealogiak izenburuko poemak, kasurako, diotena liburuan ulertzeko makuluak faltan izan ditut nik behintzat. Atal horretan narrazio labur batzuk ere ageri zaizkigu, formaz ezberdin bada ere gaiari heltzen diotenak nolabait. Azken ikuskizuna izenekoa da salbuespena. Narrazio hori, kutsu ia surrealistakoa, bere horretan literarioki interesgarria izan daitekeen arren, liburuaren barne-logikan kokatzeko zaila iruditu zait.
Hirugarren eta azken atalean, fokua berriz pasatzen da besteen gainera, haien etxeetatik ihesean lurrak eta urak zeharkatzen dituztenengana. Lehen atalean murruak baldin baziren, zeharkaldiak edo bidaiak dira atal honetako poemetan kontatzen direnak, ihesean doazen gorputzen odiseak. Karga sinboliko handiko poemak dira horiek ere, baina aurreko ataleko hausnarketaren hariari nolabait helduz poeta gehiago ageri dela dirudi, amaiera aldera batez ere, azken poeman kasurako (liburua narrazio labur batek ixten du). Azken ahapaldian zera dio, liburuaren estruktura eta funtsa laburtuz ia: “[…] baina horrexegatik gelditu naiz hemen,/ metafora zalantzatien leiho irekiaren ondoan esna/ eta begiak erreta paperari begira:/ gaur paisaia batek, bik agian,/ uraren eta burdinaren ziurtasunez begiratu didatelako”.
Sinbolismoak inpresioak sortzeko balio duela esango nuke, pintzelkada sakon baina aski lausoz paisaia bat margotzeko. Paisaiaren atzean, edo xehetasunetan dagoena azaleratzeko, ordea, gako nahikorik ematen ez duelakoan nago. Eraikitzen ditugun harresiez hausnartzeko bide ematen dute poemok, gure Edengo baratze propioak barbarotzat ditugunengandik ustez defendatzearen joeraz gogoetatzeko, Gardek bigarren atalean aditzera ematen duen eran, beharbada, gertakari lazgarriak hutsal gisa agerrarazi eta gogoetak azalean geratzeko arriskuarekin.
Zuzi iraxegia
Amaia Alvarez Uria
Ainhoa Aldazabal Gallastegui
O.ten gaztaroa neurtitzetan
Arnaud Oihenart
Gorka Bereziartua Mitxelena
Ez-izan
Jon K. Sanchez
Aiora Sampedro
Pleibak
Miren Amuriza
Jon Jimenez
Ehun zaldi trostan
Ainhoa Urien
Asier Urkiza
Oroi garen oro
Beatriz Chivite
Nagore Fernandez
Jakintzaren arbola
Pio Baroja
Aritz Galarraga
Antropozenoaren nostalgia
Patxi Iturregi
Hasier Rekondo
Francesco Pasqualeren bosgarren arima
Unai Elorriaga
Mikel Asurmendi
Baden Verboten
Iker Aranberri
Paloma Rodriguez-Miñambres
Ezer ez dago utzi nuen lekuan
Itziar Otegi
Mikel Asurmendi
Dolu-egunerokoa
Roland Barthes
Asier Urkiza
Guardasol gorria
Lutxo Egia
Nagore Fernandez
Zero
Aitor Zuberogoitia
Jon Jimenez