susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Bob eta Arthur | Jakintza jostailu bihurtua »

Azken patriarka / Najat el Hachmi (Jexux Mari Zalakain) / Txalaparta, 2016

Azken patriarka Alaitz Andreu Eizagirre / Aizu!, 2017-02

Boterera iristea ez da zaila; batzuetan, jaio besterik ez da egin behar. Eta halaxe gertatu zitzaion Mimun Driutxi, haren amak erditu zuen lehen haurtxo zakilduna izan baitzen.

Halaxe gertatu zitzaion, eta pribilegioz beterik jaio zen; batez ere, emakume izendatutakoen konturako pribilegioz josita. Izan ere, batek pribilegioak baldin baditu, beste bat azpiratuta dago beti.

Halaxe gertatu zitzaion, bai, Mimun Driutxi: boteredun jaio zen. Boterera iristea ez da zaila; eustea, ordea, konplexuagoa da. Hain zuzen ere, botereari eusteko etengabeko ahalegin hori da Mimun Driutxen bereizgarria. Ez diezaiola inork zakila txikitu (edo bere botere gunetik bota).

Eleberrian, Mimun Driutxen alabak kontatzen digu aita patriarkaren istorioa; alabaren begien iragazkitik igaroa, beraz. Horrexek kentzen dio boterea, izenburuak dioen bezalaxe, azken patriarkari.

Estilo arin, bizi eta zorrotzez kontatu digu Najat El Hachmi idazle kataluniarrak Marokon hasi eta Bartzelona inguruan amaitzen den kontakizuna; kontakizun gordin bezain gogorra.

Gizarte (ohitura, sinesmen, kultura, politika) matxisten makineriaz jabetuko da irakurlea, eta argi ikusiko ez dela Marokon jaio behar patriarka izateko… Ziur bainago ezagunak egingo zaizkiola azken patriarkaren trikimailuak.