susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Ez egin tiro anbulantziei | Iazko hezurrak »

Kronika txikia / Pablo Antoñana (Luis Mari Larrañaga) / Pamiela, 2015

Kronika handia Jose Luis Padron / Bilbao, 2015-06

Pablo Antoñana Bianan jaio zen, 1927an, Nafarroan, Euskal Herriko beste muturrean, Francisco Navarro Villoslada idazle eta kazetaria, Amayaren egilea jaio eta hil zen etxe berean. Ogibide hauxe izan zuen urteetan: idazkari Lizarraldeko hiru herritxoetan. Literatur jardunaren hasiera 1948an izan zuen, Domingo astekariak antolatuko lehiaketan El aguilucho herido ipuina aukeratu ziotenean. 32 urte zituela lehen eleberria idatzi zuen, El capitán Cassou, geroztik No estamos solos (Sesamo saria), La cuerda rota (Nadal sariko finalista), Relato cruento (nobela laburreko Navarra saria), La vieja dama y otros desvaríos edota Último viaje y otras fábulas ipuin bildumak eta nobelak argitaratu zituen, besteak beste. Iruñean hil zitzaigun, 2009an.

1996an, Hits & Fits bandako kide literaturzaleok Antoñanari omenaldia egin genion Urretxu-Zumarraga aldean. Ekitaldirako, eta idazleari opari gisa emateko, Juli andrea ipuina euskaratzeko eskatu genion Luis Mari Larrañagari. Gerora, Larrañaga bera Antoñanaren Kronika txikia eleberria hasi zen itzultzen eta, Iñaki Bastarrikaren koordinazio lanarekin, Zumarragan aurkeztu zen, 2011n, Antoñana hil berriari omenaldi bihozkorra egin, eta “Pabloren lagunen” artean banatzeko bakarrik.

Orduko hura orain Pamielak argitaratu du, eta salgai jarri dute. Kronika txikia nobelarekin batera, Juli andrea ipuina dago Pamielak ekarritako liburuan, Luis Mari Larrañagak berak egindako hiruzpalau gauza zuzenduta.

Pablo Antoñanarentzat, arrazako idazle horrentzat, literatura konpromisoa zen errealitatearekin, inguruak sortzen zion ezinaren eta etsipenaren aurrean zutik, beti disidente, irauteko modua. Horregatik, behin eta berriz heldu zion giza izaerari, giza barrenak erakusten duen miseriaren gaiari, nolakoak garen. Maisutasunez jaso zuen inguru hurbila, jabeak eta desjabetuak, bi talde horien bizimodu elkarren aurkako eta bateraezinaren testigantza aberatsa ekarriz idazlan guztietara. “Gizakiari doakiona nirea da” esan ohi zuen, hark ere grekoek antzera.

Pribilegioa izan zen hura ezagutu eta maitatzea. Pribilegioa da haren lana ezagutu, irakurri eta maitatzea. Bai horixe.