susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Pertsonaiak eta paisaiak | Baina izan ote da inoiz Marcel Schwob-ik? »

Inoiz izan ez garenotan / Karlos Linazasoro / Alberdania, 2002

Amodiozko poesia Javier Rojo / El Correo, 2002-10-23

Karlos Linazasorok “Inoiz izan ez garenotan” poema liburua idatzi du. Poema liburu honen gaiak, poesian beharbada gehien jorratu den esparrura bidaltzen du irakurlea: bertako poema guztiak amodioaren inguruan aritzen dira. Alde honetatik, liburu tradizionala da, bide berrietan sartzen ez baita. Formari dagokionez, poema hauek bertso luzeez osatuta daude, baina hots eta soinuen aldetik erakusten duten erritmo faltagatik, ez dira suertatzen, hasiera batean lirudikeen moduan, oso nabarmenak.

Poesiak berezkoa behar duen erritmo hori, irudiez ematen dute. Hauek, surrealismoaren oinarrietan ia, errealitate autonomo bat osatzen dute, gaiak markatu beharko lituzkeen mugetatik ihes egiten dutelarik. Irakurlea, beraz, halako irudien elkarketan galtzeko arriskuan dago askotan, poesia ulertzeko ez balitz bezala, inpresio hutsezko uholdea balitz bezala. Edonola ere, badirudi gai honekin eta halako irudien pilaketarekin idazleak maitasunak suposatzen duen osotasuna aditzera eman nahi duela, beste pertsona batengana hurbilarazten duen maitasunik gabe, subjektuak zerbait falta du eta. Azken urteotan euskal poesia erdi mailako tonu lasai batean mugitzen da, ausardia handiegirik gabe. Karlos Linazasororen liburu honek bide horri eutsi dio.