« Guda Nagusia (1914-1918) | Alice ispiluan barrena »
Carla / Anjel Lertxundi / Erein, 1989
Arteari buruzko erreflexio nobelatua Itziar Ortuondo / Patxi Zubizarreta / Egin, 1990-04-03
Behin batez, aberats ezezik aktore ere bazen baten berri izan zuen Salvatek, eta nola zeukan hark X
pintore famatuaren koadro bilduma inportante bat.
Diskretoki, bilduma hura atsegin haundiz ikusiko zuela adierazi zion, eta aktoreak —aberats eta arte biltzailea ere bazenak— gustora erakutsiko ziola agindu.
Hartara, geratu ziren kafetegitik etxera, ez baina bankuetxe batera eraman zuen aktoreak. Koadro bilduma hura ikusi nahi zuen Ricardek harri eta zur jarraitu zion, bankuraino estraina, eta hango eskaileretan behera ondoren: giltzak…sarrailak…txartelak…baimenak.
Iritsi ziren azkenik sotano hotz eta ilun batera, eta bankuetxeko zaintzaile batek burnizko atetzar bat zabaldu zien. Gela barruan, pilatuta eta nekez ikusteko moduan X pintore famatuaren koadroak zeuden —edo zeutzan—: Ez naiz koadro hauek etxean edukitzera ausartzen. Inbertsio haundiegia da etxean gordetzeko… —bukatu zuen aberats eta koadro biltzaile ezezik aktore ere bazenak.
Bada Ricard Salvaten anekdota honetaz baliatuz, Anjel Lertxundiren Carla nobela, bankuetxeko gela hotz hartan zegoen koadro bilduma huraxe iruditzen zaigu. Irakurri orduko egin zitzaigun zer edo zer haundia gordetzen zuela hark, baina oraindik ez dugu uste koadro bilduma, bankuetxetik bezala, nobelaren muina inor ateratzeko gai izan denik… eta liburua —gure ustetan—, sotano hotz eta ilun horretatik ateratzeko zain dago, deskubritzeke.
Guk, artikuluska honetan, bilduma haren zaletuaren jarrera bera agertu nahi dugu, eta gehienez ere, berak argi eskas harekin ikusitakoa adierazi…iruditu ere, Carla inportantea iruditzen bait zaigu, inportanteegia agian, eskaini zaion arreta nimiñorako.
Ez da posible hainbeste bakardade
Esaldi honetara labur bilduko litzateke, nolabait ere, nobela honen fikzioa. Nahigabe iragan gori bat maletan daraman eta etxez aldatzen den Rafael Gortari komikilaria dugu historiaren ardatz, eta bere beherapen progresiboa , nola fisikoa ala fisikoa…
Konfliktiboki bizi izandako iragana kausa duen beherapen hori —Maxe, neska laguna izandakoa; lagunak eta ikasle garaia…—, etxe berria txukuntzera datorkion Marianak bideratuko luke, errealitatearen azken eusgarri bezala.
Ordea komikilariak, azkenik, errealitatetik gero eta urrutiago, bere fikzio mundua errealitate haragizko bihurtuko du. Gortari, bere kreazioa den komikiaren protagonista sentitzeraino iritsiko da —Duca Ursini—, eta finean protagonista ere baden neskarekin —Carla— maiteminduko, batuko…
Ez dago jada fikzioa eta errealitatearen artean mugarik batere.
Baina Carla hori baino askoz gehiago da. Bere gainean hegaldatuko bagina, zenbait hitz klabe proposatuko genituzke, halanola plagioa, itinerarioa, exitoa, obsesioa, tradizioa… —nolabait ere M. Kunderak egin ohi duen bezala—; baina bada hitz bateratzaile eta pisutsu bat bere ttipian, guztiok laburbiltzen dituena: artea.
Eta Carla nobelak, arteari buruzko haragizko erreflexio iraunkor bat dirudi. Komikia aitzakiatzat hartzen duen prozesu kreatibo orokor bat deskribatzen digu, eta honetan datza bere erakargarritasunik koloretsuenetariko bat: Atxagak metaliteratura egin zuen; baina Lertxundik ikuspuntu literariotik piktorikora jotzen du, hau ere nolabaiteko “meta-artea” egiteko aitzakia delarik.
Nola sortzen da arte lana? Zer da artea? Zertarako egiten —bizitzen, nozitzen, gozatzen…— da?
Eta nola ematen du guzti hau aditzera idazleak? Lertxundik, strictu sensu narratzaile orojakilea izanik, poetikotasuna galerazten ez duen hizkuntza urbano, neutro, hotz eta sorpresagarria erabiliko dizu; aukeratutako hari narratibo nagusia zenbait ipuin —zeinak erreflexioaren giltzarri gisa eratzen bait dira— maisuki tartekatuko dizkizu; sentsazio eta ideien arteko uztarketa primeran biribilduko dizu; protagonistaren behera pena oso bilakaera egokian emango dizu, bilakaerarik sujerikorrenean…; elementu errepetitiboez baliatuko zaizu —zigarroa, loa, enbarkaderoa, litsak, Place de la Paix, L’Amanteko tertuliak…
Hona hemen arteari buruzko erreflexioa den nobela honek guri sortarazten dizkigun erreflexio bigarrenak:
1. Haustura: Lertxundiren “itinerarioari” begira, nobela honek, bere ttikian, aurrerapauso haundia suposatzen du —teknika, tematika, hizkuntza , giroa…—; gure eritziz, bete betean asmatzen duelarik, sujeritu eta abar.
2. Esportatzekoa: erabiltzen duen ikuspuntu “piktorikoaren” berritasunagatik —zenbat izen propio dantzatzen dituen, bestalde, eta zein erakargarria den Olariagaren gonbitea—; edota bere maisu lanagatik, orokorki, “Liburubitxi” baten aurrean egiten zaigu, beste erderak ere aise harri ditzakeena.
3. Artea bat da: izan dadin pintura, izan dadin zinema, izan dadin literatura edo kazetaritza zeina Delibesen ustetan literaturaren borradora bait da, —artea bat da, eta izen bereko zuhaitzak bezala adar askoduna dela erakusten digu Anjel Lertxundik.
Et caetera.
Ulu egiteko bolondres bila
Harkaitz Cano
Mikel Asurmendi
Mesfida zaitez
Bea Salaberri
Irati Majuelo
Transgresioa irakasgai
Bell Hooks
Bestiak Liburutegia
Manttalingo alaba
Mikel Etxaburu
Paloma Rodriguez-Miñambres
Airemortuak
Gorka Salces Alcalde
Asier Urkiza
Haragizko mamuak
Karmele Mitxelena
Nagore Fernandez
Zoriontasunaren defentsan
Epikuro
Aritz Galarraga
Zeru-lurren liburua
Jon Gerediaga
Aitor Francos
Ez naiz ondo akordatzen
Karlos Linazasoro
Sara Cabrera
Gizon barregarriak
Joxean Agirre
Sara Cabrera
Ura ez baita beti gardena
Xabi Lasa
Irati Majuelo
Gaueko azken expressoa
Eneko Aizpurua
Ibon Egaña
Carvalho Euskadin
Jon Alonso
Aiora Sampedro
Gizadiaren oren gorenak
Stefan Zweig
Jon Jimenez