« Itsastxorien bindikapena | Olerkiak »
Likantropo / Xabier Montoia / Susa, 1985
Hiru poeta gaztek beren liburuak argitaratu dituzte Susa sailean (III) Silvia L. / Egin, 1985-03-31
Jotake ari zaigu Susa argitaletxea liburuak ateratzen. Azokan ateratzeko zen askok orain arte ez du argia ikusteko aukerarik izan. Hemen daude azkenik eta haietariko zenbait komentatzeko asmotan, Eneko Olasagastiren Gauzurtz baten izenak asmatzen; Omar Nabarroren Itsastxorien bindikapena eta Xabier Montoiaren Likantropo dira plaza honetara ekarri ditugun poesi-liburuak. Poesia eta hitzlana nahiko orekaturik dagoen sail honetan zail egiten zaigu, poesiari dagokionean, zein den zein baino hobea erabakitzea, besterik gabe onak diren batzu bazterrean uzteko beldurrez. Subjetiboak dira, beraz, gure azterketak, poesia aztertzeko erizpide sendoa argi ikusten ez den bitartean.
[Beste bi liburuez ari da tartean]
Likantropo
Xabier Montoiaren Likantropo poesi-liburua argitaratzen duen bigarren liburua da. Lehengo hasiera eman zion “Susa” saila (Anfetamiña). Montoia “under ground”aren poeta dugu. Bere mundu poetikoa marjinaltasuneko elemenduez osatzen da eta alde horretatik (aukera egin dunez gero) egundoko koerentzia dute poemek, liburuari batasuna ematen diotelarik: “Baditut belarriak ixiltasunez beteak/ garbitasuna ur beroa prophylapxis/ hatzamarrak prospekzioari ekiten dio/ eta zutotik malko uholde bat ixurtzen da/ zola bustiz Azkenik musika entzun dezaket!”, (13. or.). Poetak biztanle medio-burgesari nazkagarri gerta dakiokeenaren estetika erabiltzen duenetik “punk” mugimenduaren barruan kokatzen du bere burua. Ikusi, adibide gisa, poeta k egiten digun proposamen probetxagarri hau: “Tinka ezazu zure, limoiezko hortzetan/ garbi ezazu zure txu epela eta arrosaz/ eta zugana etorriz/ eztiki esaten dizun: ama/ hil/ ehun bider( hilik izan arren” (53. or). Liburu honetako poema gehienak laburrak dira, eta ez du poetak ahazten poesiarekiko lotura: “Hemen odolik ez dario/ ene zauriari hitza/ besterik ez dario.” (31. or edo: “Maitasuna hitz bat besterik ez da jakina/ horrexegatik alfabetoa/ txikitu egin zuten/ gure gorputzek/….” (67, or.). Irudiak bestalde, ugaritzen dira liburuan zehar mundu poetiko bat osatuz . Azken finean, jendea da Montoiarentzat likantropoak irudikatzen duena: “Argiak itzaltzen direnean/ zoko ezkutuenetatik ere gaueko pizti goseti guztiak/ irtetzen dira/ ezezagunaren erresuma hedatuz/…” (81. or.)
Zuzi iraxegia
Amaia Alvarez Uria
Ainhoa Aldazabal Gallastegui
O.ten gaztaroa neurtitzetan
Arnaud Oihenart
Gorka Bereziartua Mitxelena
Ez-izan
Jon K. Sanchez
Aiora Sampedro
Pleibak
Miren Amuriza
Jon Jimenez
Ehun zaldi trostan
Ainhoa Urien
Asier Urkiza
Oroi garen oro
Beatriz Chivite
Nagore Fernandez
Jakintzaren arbola
Pio Baroja
Aritz Galarraga
Antropozenoaren nostalgia
Patxi Iturregi
Hasier Rekondo
Francesco Pasqualeren bosgarren arima
Unai Elorriaga
Mikel Asurmendi
Baden Verboten
Iker Aranberri
Paloma Rodriguez-Miñambres
Ezer ez dago utzi nuen lekuan
Itziar Otegi
Mikel Asurmendi
Dolu-egunerokoa
Roland Barthes
Asier Urkiza
Guardasol gorria
Lutxo Egia
Nagore Fernandez
Zero
Aitor Zuberogoitia
Jon Jimenez