« Iluntasunean argia | Finean, Juan Modesto du izena »

Aitaren pitokeriak / Justin Halpern (Uxue Alberdi) / Alberdania, 2011

Aitaren pitokeriak Saioa Ruiz Gonzalez / Argia, 2012-03-18

Idazlea? Gidoi egilea? Edo, gaur egungo freaky horietako bat besterik ez? Egia esan, oraindik ez dut Justin Halpern (Point Loma, AEB, 1980) eta haren liburua kalifikatzeko adjektibo egokia topatu baina, tira, ziur naiz zuek ere ondo pasako duzuela Aitaren pitokeriak (Shit My Dad Says) irakurtzen.

Egia esan, gogorik gabe heldu nion liburuari. Arrazoia? Ez naiz Interneteko sare sozialen batere zalea. Halpern erabat ezezaguna zen niretzat, eta Twitterren bere aitaren lelokeriak zintzilikatzeagatik arrakasta masiboa lortua zuela jakin nuenean, ene oinarri moral egoskorrengatik edo, liburu pendienteen zerrendako azken txanda eman nion. Behin irakurrita, ez dut uste milaka pertsonarekin batera Shit My Dad Says webguneko (http://shitmydadsays.tumblr.com) jarraitzaile amorratua bilakatuko naizenik, ezta sare sozialei buruz daukadan iritzia aldatu zaidanik ere. Imajinazioa eta orijinaltasuna ukatu ezin zaion arren, Halpernenganako erlazioa haren liburuarekin hasi eta amaitu egin dut.

Zintzotasunez, Halpernek azaltzen du bere arrakastaren jatorria. 28 urterekin, neskalagunak utzita eta lana galduta, gurasoen etxera itzuli behar izan zen. Ordurako, Sam Halpern, 63 urteko aita, erretiroan zegoen eta orduak igarotzen zituen etxean, munduaz gaizki esaka, bere nortasun zakar bezain dibertigarria agerian uzten duten komentario lotsagabeekin. Justinek, aitaren esaldiak hartu eta bere “egoera-mezu”-tzat zintzilikatzen zituen Twitterren. Nork espero zezakeen etxe barruko kontuak fenomeno sozial bilaka zitezkeenik? Nola azaldu bere aitari, egun batetik bestera milioika jarraitzaile dituen Family Guy prototipoaren irudi berria bilakatu dela? Horra Sam Halpernen erreakzioa, semea kontuarekin joan zitzaionean: “Argitaratu nahi duana. Bi baldintza baino ez dizkiat jarriko: ez diat inorekin hitz egiteko asmorik eta, kopurua edozein izanda ere, irabazten duan diru guztia hiretzat. Nik ez diat hire diru zikinik behar, badiat neurea”.

Horren emaitza, Justinen haurtzaroaren eta gaztaroaren bitarteko pasarte hautatuez eraikitzen den umorezko autobiografia dugu. Justinek gogoratzen du bere haurtzaindegiko lehen eguna, eta aitarengandik jasotako laguntza lasaigarria: “Gogorra iruditu zaik? Ba, haurtzaindegiak estresatzen bahau, oso berri txarrak zauzkaat geratzen zaian bizialdiari buruz” edo, jendearekin atsegina izan beharraz jaso zuen gomendioa: “Aizak, bazekiat ez zaiala lodikote horrekin jolastea gustatzen, ama ahozabal hutsa dik-eta. Baina umeak ez dik ama urdanga baten semea izatearen errurik. Saia hadi berarekin atsegina izaten”. Eta, nola ez, lehen neska-lagunak utzi zuenean aitak bota zizkionak: “Aizak, ulertzen diat hi lur jota egotea, baina hemeretzina urte dituzue, ez huen ba pentsatuko gizaldi eta gizaldietan harekin bakarrik txortan egiterik, ezta?”.

Momentu desberdinetan, aita-semeren arteko erlazioa islatzen duten eta telesail komiko batetik atereak diruditen sketch itxurako narrazio laburrak dira. Eszena bakoitzaren amaieran, bere aitarengandik entzun izandako erokeria solteen zerrenda eskaintzen digu, Twitterren zintzilikatuko zituen aita astakilo baten perla bikainen gisara.