susa | literatur emailuak | literaturaren zubitegia | euskarari ekarriak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | ipuina.eus | ganbila.eus

« Erlojuen mekanika | Baztertuak »

Atsekabe zaitut / Irati Jimenez / Txalaparta, 2010

Atsekabe zaitut I.E. / Aizu!, 2010-12

Katuak begiratu egin digu, edo begiratu baligu bezala geratu gara behintzat Irati Jimenezen kontakizun hau irakurri ostean. Izan ere, munduan zehar atsekabea barreiatzea da liburu honetako katu-gizaki protagonisten lana, eta, istorioari berari erreparatuta, bi lagun-minen arteko adiskidetasuna era krudelean amaitzea atsekabegarria da erabat. Ez dute gutxi laguntzen horretan, irakurleari ezinegon iluna lagatzen alegia, Iratz Intziarte nafarraren irudi beltz eta sendoek. Horrela, neurri batean, komiki itxura ere hartzen du liburuak.

Fantasiazko munduaz baliatzen da Jimenez mundu errealaz hitz egiteko. Azken batean, benetako munduan gizakiok aldatu egiten gara, urteak eta bizipenak ez dira alferrik pasatzen. Eta aldaketa horiek zuzenean eragin dezakete inguruekiko harremanetan, onerako zein txarrerako. Hori da kontakizun honetako Eme protagonistaren beldurra, barnean sentitzen duen aldatu beharrak lagun-mina galtzera eramatea. Istorioa, beraz, errealista, baina pertsonaiak eta kokalekua, fantasiazkoak. Alde horretatik, Nora ez dakizun hori aurreko nobelari jarraitzen dio Jimenezek. Orduan, munduko hainbat bazter urrun; oraingoan, Bilbo hurbil baina ikusezina. Gizaki-otsoak eta banpiroak aurrekoan, gizaki-katuak hemen. Bietan, irakurleari artez zuzentzen zaizkion izenburu indartsuak. Zergatik ote zaitu atsekabe Jimenezek?