susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Zeruak eta ifrentzuak | Progresoaren kontraesanak aztergai »

Mozorroaren xarma / Asel Luzarraga / Erein, 2007

Parodiaren mozorropean Alvaro Rabelli / El País, 2007-11-19

Asel Luzarraga bizkaitar idazleak bere bigarren lana izan zen Karonte (2005) eleberrian hasitako antzeko bideetara jo du oraingo Mozorroaren xarma ontzeko orduan. Hartan nabarmendu ahal izan genituen egilearen zaletasuna Asiako kulturekiko, bai eta ere gaurko teknologia digitalaren erabilpenak sortarazten dion kezka; dena erotismo tantez zipriztinduta.

Ezaugarri horietatik ez dabil batere urrun bere hirugarren lana ekarri duen eleberrian. Egilearen beraren esanetan, denok bizi omen gara mozorro baten atzean, eta aldi berean mozorroa da bizirauten laguntzen digun tresna, geure buruarekin erosoago sentitzeko aukera ematen diguna, gezurrezkoa dela jakin arren. Baina mozorroa gure benetako izaera kanporatzeko oztopoa ere bada aldi berean, geure burua onartzen ez dugulako seinale. Egileak ideia horri jarraitu dio liburuan azaltzen diren istorio ezberdinak garatzeko.

Dena dela, Zigorren istorioa liburuko nagusia dela esan genezake. Zigor zibernauta amorratua dugu, mutil bitxia, bere gelako lau hormen artetik ezertarako irteten ez dena. Interneten bidez, baina, Thailandiako neska xarmangarri bat ezagutuko du, laguntza eskatuko dion bera. Mundu itxia lagata, Zigorrek neskarekin elkartzera joko du bertaraino, jakin gabe neska horrek zer benetako asmo ezkutatzen duen.

Thailandiako bidaian, era berean, liburuko gainontzeko protagonistak azalduko dira: ohikoa ere ez den Dasha errusiar neskatila, Ming Chun narkotrafikatzailea… Hauek guztiek azkenean mozorropean agertuko dituzte beren benetako asmo eta izaera. Zigorrena argi dago, thailandiar neskarekin nola edo hala oheratzea. Eta izaera sexuala ere izango da beste protagonisten korapiloa. Thriller bidera jo beharrean, egileak egoeraren parodia umoretsua aurkeztea hautatu du, honetan nabarmen-nabarmena da narratzailearen parte-hartze zuzena testuaren harian. Horrela, irakurlearekin harreman estua gordetzeaz gain, testuari berari seriotasuna kentzen dio. Ur sakonetan ibili nahi ez duten irakurleentzat aproposa.