susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Zortzi idazle | Parodiaren mozorropean »

Zeruak eta ifrentzuak / Jon Arano / Elkar, 2007

Zeruak eta ifrentzuak Goizalde Landabaso / Radio Euskadi, 2007-11-19

“…Ez dagoela libururik / Eguzki azpian letrarik / Inongo ilustraziorik / Zeru-mugimenduen adinakorik…”. Horixe da Jon Aranok kaleratu berri duen poesia lanaren amaiera. Gorrota nazakezu amaiera kontatu dizudalako, baina poesia liburuetan ez da hasierarik ez amaierarik ere. Eta amaiera hori hasiera izan zitekeen, edo erdian arnasa hartzeko egileak egindako atseden-hasperena. Edota orri artean agertzen ez den olerkia.

“Goizero hiltzen da gaua / Egunaren kausaz. / Ilunak. / Argitu orduko nire egunak”.

Bada tristeziarik baina nik erremina esango nuke. Atsegin ez duen errealitateari umorez, ironiaz, eta hitz-azpiko esamoldeez erantzuten dio. Eta gorazarre txikiak egiten ditu han eta hemen.

Badut lagun bat berbekin maitemintzen dena. “Alegia” hitzarekin seko maiteminduta dago, eta agertzen den edonon eta edozer balekotzat jo ohi du. Apurka-apurka niri ere gauza bera gertatzen ari zait. Hitzen batekin enamoratu eta liburua ezin astindurik nabilela. Laiotz. Urdin. Dakusat.

“Aitortzen dizut azoka dela ene aberri bakarra. / Hantxe daukat nik oker handian / Oroitzapenen otarra.”

Tabernari egindako omenaldia gustatu zait, baina egileak berak galazotu du honen gaineko hitzik agertzea. Beraz…

Eta zer esan dezaket aipuetaz? Itzel gustatzen zaizkit norbaitek noizbait esandako esaldi borobil bezain hausnarkorrak. Batzuetan zinez pentsatzen dut aipugileak egindako esaldi txukun bakarrak izan litezkeela; literatura txikiegia… zaharregia, agian.