susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Gerraosteko giro itagarrian | Ahots baten bidean »

Nerea eta biok / Laura Mintegi / Txalaparta, 1994

Nerea inexistentea da, zorigaitzez Itxaro Borda / Argia, 1995-03-26

Nobelako Isabel pertsonaia, bestalde unibertsitateko erakasle dena, oso bakartia da. Preso dagoen Nerea ikaslearekin gutunez ihardutea agitzen zaio. Ikasle izaiteaz gain konfidente bihurtzen da, bizi-minez okitua den Isabelentzat. Barne botza. Kontzientzia. Emeki emeki, bien arteko harremana amodioz jantziko da baina, Nerea aske geratzen delarik oihartzun gabetzen. Eta Isabelen tristura, trahitu sendimendua, herra, galbidea, onhartzen ez duelako preso zegoenaren egunen goxatzeko hainbeste indar egin ondoan honek kasurik ez ematea.

Idazleak dioenez, ez da emazteetaz idatzi nobela bat, ez da presoei buruzkoa, ez da bi emakumeen arteko maitasuna: zer da orduan? Orohar, Isabel kondatzen duen nobela da, haren bi haurren eta Luis senar joanaren inguruan biribilkatzen dena eta agian “Luis eta biok” titulua egokiagoa zukeen. Hostoz-hosto Luisen dolua dakar Laura Mintegiren nobelak, emazteak eta kartzela aitzaki, mirail gisa xoilik erabiliak diren heinean.

Halere, bere mila frustrazioekin, nobelak ontsa erakusten digu oso zaila dela presondegietan dauden 634 euskaldunen egoeraz hitzegitea, fikzio batean no (wo)man’s land anker eta errealean direnak aipatzea: presondegia parentesis kolektiboa ere bada, zulo beltz erraldoia gure jendartean bezala, beste ainitzetan. Zuloaren argitzeko ongi zatekeen menturaz Nerearen ahotsa bereber piskat gehixeago entzutearen ahaltzea. Nerea inexistentea da zorigaitzez.

Mintegiren idatz-moldea arras funtzionalak dudari toki guti uzten dio.