« “Gaztetasunak bai derabila…” | Antologia bat baino gehiago »
Ur uherrak / Aingeru Epaltza / Pamiela, 1993
Zirti-zarta etengabea Juan Luis Zabala / Euskaldunon Egunkaria, 1993-11-28
Iazko udazkenetik aurtengora bitartean —hau da, 1992-93 denboraldian— argitaratu ziren euskarazko zortzi eleberrietatik ezagunena, aipatuena eta komentatuena bada ere, Aingeru Epaltzaren “Ur uherrak” merezi adinako sonarik gabe pasatu dela —edo pasatzen ari dela— iruditzen zait. Eta ez da, gainera, egile saiatu eta trebe honekin egiten den lehen bidegabekeria ere.
Hizkeraren ingurukoak izan dira obra honi buruzko aipamenik gehienak, eta azal dezadan neuk ere neure ikuspuntua. Batetik, oso urriak ez diren tipografikoez gain, akats ortografiko eta morfologiko zantar ugari aurki daiteke liburuan zehar —“lehio”, “ohiu”, “mahaira”, ergatiboaren okerreko erabilerak, aditz laguntzailearen okerreko komunztadurak…—, irakurlea —ni bai behintzat— urduritu eta despistatu egiten duen zabarkeria baten ondorio. Bestetik, Gerardo Markuletak liburua komentatzean aipatu zuen bezala, kontalariari hizkuntza estandarragoa zegokiola iruditzen zait, batutik gertuagokoa nafar kutsukoa izateari utzi gabe (errazagoa izango da esatea egitea baino, badakit, baina gehixeago ahalegintzea ere bazuen, dudarik gabe, Epaltzak): nolanahi ere, kontalariaren aipamena egitean, ez da ahaztu behar batzuetan kontalariaren jarduna une horretan protagonista den pertsonaiaren pentsamenduari lotua dagoela eta, horrenbestez, bere hizkeraz kutsatzen dela, eta kontalariaren jardun hori ironikoa ere badela beste askotan.
Goian aipatuak alde batera utzita, ezin da ukatu, ordea, Epaltzak prosa bizi-bizi eta are bortitzez kontatzen digula istorio luze eta korapilatsu hau. Isilean irakurri ahala zirti-zarta etengabean sentitzen du Epaltzaren prosa bere barrenean irakurleak, ura olio berotan bezala. Izan ere, ia-ia esaldi bakoitzean saiatu baita egilea hizkuntza bihurritu eta adierazkortasun berezi bat lantzen, gauzak esateko modu bizi eta piperduna bilatzen, euskal senetik abiatuta eta herri hizkeraren baliapideetan oinarrituta gehien-gehienetan. Pattala eta geza denik ez dago esaterik behintzat Epaltzaren prosaz, eta ez da meritu makala hori gure artean.
Eleberriak kontatzen duen istorioak ere ez du meriturik falta: giro errurala eta urbanoa konbinatzen ditu, egungo Euskal Herriari —Nafarroari zehazki— ironiaz eta alde batekoekiko zein bestekoekiko amorrazio beltzez zamatutako begirada kupidagabea botatzen dio eta irakurlea adi mantentzen du, gertaera korapilatsuen laberintoan ez galtzeko lain laguntza emanez. Begiratzen zaion tokitik begiratuta ere, ezin ukatu lan handi eta mardula dela Epaltzaren “Ur uherrak”, irakurri ez duenak pentsa dezakeena baino aberats eta ederragoa, dudarik gabe.
Izena eta izana
Jon Gerediaga
Asier Urkiza
Amok
Stefan Zweig
Nagore Fernandez
Auzo madarikatua
Felix Urabayen
Jon Jimenez
Lur jota Parisen eta Londresen
George Orwell
Amaia Alvarez Uria
Olatuak sutzen direnean
Haritz Larrañaga
Joxe Aldasoro
Bisita
Mikel Pagadi
Mikel Asurmendi
Lur jota Parisen eta Londresen
George Orwell
Asier Urkiza
Eresia
Goiatz Labandibar
Nagore Fernandez
Carmilla
Joseph Sheridan Le Fanu
Paloma Rodriguez-Miñambres
Borrero txiki bat
Xabier Mendiguren
Mikel Asurmendi
Puntobobo
Itxaso Martin Zapirain
Jon Jimenez
Txori Gorri. Andre siux baten idazlanak
Zitkala-Sa
Ainhoa Aldazabal Gallastegui
Profilak (Mugetan barrena)
Amaia Iturbide
Paloma Rodriguez-Miñambres
Paradisuaren kanpoko aldeak
Bernardo Atxaga
Mikel Asurmendi