« Hizkuntza eta kultura | Pentsamenduan aske »
Munduaren neurria - Arestiren ahots biblikoaz / Iñaki Aldekoa / Alberdania, 1998
Arestiren kontraesanak Felipe Juaristi / El Diario Vasco, 1998-10-24
Ez dut ukatuko ugari idatzi denik Arestiri buruz. Nire buruak gezurrik esaen ez badit, beste edozein euskal idazleri buruz baino gehiago. Oraindik ere erreferentzia eta nolabaiteko ikur baita Gabriel Aresti denontzat, euskaldun izan ala ez. Onerako edo txarrerako, aipatu egiten dute. Eta ez da gutxi. Irakurri ere bai, boladaka. Irakurtzearena gorabeherak dituen ekintza baita.
Duela hilabete batzuk kaleratu zuen Inazio Aldekoak Munduaren Neurria izeneko liburu hau. Jatorriz tesi doktorala zen. Beranduago, tesi batek berarekin dauzkan koskak leundu ondoren kaleratu da, hain zuzen. Eta esan behar da Arestizalearentzat ez ezik, poesiazalearentzat ere interesgarria dela saio hau. Esango dut zergatik. Aldekoak darabilen metodua, edo lan egiteko modua, mundu orokorreko lainoetatik lur partikularreko sasietara doana baita. Bada alderantzizko bidea nahiago duenik, partikularretik orokorrera alegia. Bide biek dituzte bakoitzak bere abantailak, eta bere trabak. Orokorretik partikularrera joateko bide hori basaranak inbutu batetik sartzea bezala izan daiteke batzuetan. Tamainakoak soilik ateratzen dira bestaldetik. Baina partikularretik orokorrera joateko horretan, estutik zabalera doan bidea izaki, guk nahi ditugun guztiak sartzen dira.
Arestiren erlijiotasunaz mintzatzen da Aldekoa. Kristautasunaz, hain zuzen. Badakit bat baino gehiago harri eta zur eginda geratuko dela Arestiren kristautasunaz entzun orduko, baina halaxe da. Galdetuko dute : “Baina Aresti ez al zen komunista?” Hori adieraztera dator liburu hau, datu eta aipamen askoren laguntzaz. Aldekoak “ahots kristaua” eta “ahots biblikoa” erabiltzen ditu. Batak zein besteak gure kulturan indar handia izan duen fenomeno baten adierazle dira. Ez baitago mendebaleko izaera ulertzerik “ahots” horiek gabe.
Horretaz gain edo horrekin batera aipagarriak iruditzen zaizkit liburuko beste pare bat atal: “Aresti eta Bilbao” zein “Aitaren Etxea” deitutakoak. Eta Arestiren poemarik ezagunena aipatu dudanez, esan dezadan, bide batez, poema horrek lortu du poema on batek beretzat nahi lukeena: irakurlea bakoitzak bere erara interpretazea. Hori da poeta baten Olinpoa.
Zuzi iraxegia
Amaia Alvarez Uria
Ainhoa Aldazabal Gallastegui
O.ten gaztaroa neurtitzetan
Arnaud Oihenart
Gorka Bereziartua Mitxelena
Ez-izan
Jon K. Sanchez
Aiora Sampedro
Pleibak
Miren Amuriza
Jon Jimenez
Ehun zaldi trostan
Ainhoa Urien
Asier Urkiza
Oroi garen oro
Beatriz Chivite
Nagore Fernandez
Jakintzaren arbola
Pio Baroja
Aritz Galarraga
Antropozenoaren nostalgia
Patxi Iturregi
Hasier Rekondo
Francesco Pasqualeren bosgarren arima
Unai Elorriaga
Mikel Asurmendi
Baden Verboten
Iker Aranberri
Paloma Rodriguez-Miñambres
Ezer ez dago utzi nuen lekuan
Itziar Otegi
Mikel Asurmendi
Dolu-egunerokoa
Roland Barthes
Asier Urkiza
Guardasol gorria
Lutxo Egia
Nagore Fernandez
Zero
Aitor Zuberogoitia
Jon Jimenez