susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Esentzialaren bila | Hiriaren bizitza »

Pasaia blues / Harkaitz Cano / Susa, 1999

Mamuen amarauna Javier Rojo / El Correo, 2000-05-03

Harkaitz Cano bere belaunaldiko idazlerik interesgarriena da, nire ustez. Bere adina gora-behera (1975ean jaioa da), hainbat liburu idatzi ditu poesia, ipuin eta eleberriaren arloan. Baina beste idazle gazteekin gertatzen denaren iruntzitara, eleberriak idazterakoan erakutsi du Canok bere trebeziarik handiena. Pasaia blues alor honetan burutu duen bigarren lana dugu. Itxuraz, intrigazko eleberria egin du, non kontatzen baita nola ertzain batzuk eta terrorista batzuk katu eta saguaren jolasean aritzen diren, elkar harrapatu nahirik. Hau, dena dela, eleberriaren mozorroa baino ez da. Pertsonaiek zerbait bilatzen dute, bai, baina bilaketa honetan beraien mamuen amaraunean harrapatuta geratzen dira, eta hauxe da nobelaren funtsa. Pertsonaiek pentsatzen dute istorioaren protagonistak direla, xake-partida baten jokalariak, nolabait esateko. Baina, benaz, jokalariak ez, piezak besterik ez dira. Narrazioa hari askotatik zabaltzen da eta azkenean badirudi hari hauek guztiak lotu eta amaiera koherentera heldu dela, irakurlearen neurriko amaiera eroso eta orekatura, alegia. Baina zerbait siniestroa dago amaieran, koherentzia ere itxura hutsa ote den susmoa. Liburu hau irakurrita, argi daukat Harkaitz Cano nobelagile bikaina dela.