« Ezinezko lurra | Europa bi gerren artean »
Hamaika ipuin / Juan Martin Elexpuru / Elkarlanean, 2000
Holan bai Igor Estankona / Deia, 2001-03-23
Adi honi: “Lehen aldia da elkarri eskua ematen diotela. (…) Izerditan du eskubarrua Martiñak. Txokolatea jan ondorenean ahoko gozoa ez kentzeko beste ezer ahoratu nahi izaten ez duen bezala, ez du ezer ukitu nahi esku harekin… berriro Andoniren eskua ez bada”. Bergararraren hamaika ipuinetatik lehenengokoan horrelako lerroak aurki daitezkeenean, badakigu liburu osoa irakurtzea ez zaigula damutuko, aurrera jo behar dugula halabeharrez. Hasieratik konturatu naiz esaldi horiek idazteko kapaz dena sentiberatasun izugarridun istorioak harilkatzeko kapaz ere badela. Ia hogeigarren mende osoa gurutzatzen duten pertsonaia, egoera eta gai desberdinak biltzen dira hemen, guda, maitasuna zein erlazio sozialak garairik eta formarik gabeko zeozer direla berretsiz. Satelite bidez zein sutondoan eserita euskaldun generazio desberdinek antzeko gauzak esaten dizkiote elkarri. Cristina Fernadez eta J. Felix Igartuak atondutako azalak pista ugari ematen ditu liburua ireki orduko. Baina benetako gozamena gero dator. Elkarrizketak zuzenean grabatu eta gero transkribatutakoak direla dirudi, hain dira zuzenak, biziak, narratzailearengandik autonomoak.
Edozein tabernatan entzundakoak ematen duten istorio arraroak ere, gustu onaren eta luma oraindik hobearen galbahetik pasatuta datoz. Amaitzen direnean ere zerbait esaten jarraitzen duten ipuin laburrak dira, pertsonaiak guri hitz egiteari utzi, agur esan eta sorbaldatik helduta kalean behera apurka-apurka galtzen joango balita bezala. Ez dakit.
Liburu hau irakurri egin behar da. Gauza asko idatz ditzaket hemen eta benetan ardura duena ahaztu: bizi egin behar diren orrialdeak dira. Behar bada ipuin guztiekin ez —denok ez gara belaunaldi berekoak, ez ditugu bizipen berberak— baina bateren batekin identifikatua sentituko zara zu ere. Gauza normaletaz hitz egiten duelako, normal, estridentziarik gabe. Gerra zibilean hiltzen duten gizon baten istorio mikatza da, adibidez, lehenengokoa. Eta hain lasai kontatzen da, hain apal, non orduko faxistenganako amorrua elikatu beharrean, gure alde eroritakoenganako maitasuna biderkatu baino ez baitu egiten. Eta gero irribarrearen tartea dago, eta ironiarena, eta denok pentsatu baina inoiz esan ez dugun hori idatzita ikustearen konplizitatearena. Liburu konpletoa, edozelan ere. Ondo gastatutako dirua.
Kandelikara
Harkaitz Cano
Peru Iparragirre
Zoonomia
Nerea Arrien
Paloma Rodriguez-Miñambres
Itzalen distira
Arrate Egaña
Hasier Rekondo
Ene anaia femeninoa
Marina Tsvetaieva
Amets Iriarte
Zoonomia
Nerea Arrien
Maddi Galdos Areta
Ekaitza eta beste 34 ipuin
Kate Chopin
Paloma Rodriguez-Miñambres
Haragi hosto
Juan Ramon Makuso
Mikel Asurmendi
Azken etxea
Arantxa Urretabizkaia
Amaia Alvarez Uria
Mina hartzeko ere
Juan Luis Zabala
Paloma Rodriguez-Miñambres
Gezurra berdaderoa
Bertol Arrieta
Pako Aristi
Uda betea
Aritz Gorrotxategi
Jose Luis Padron
Basairisa
Louise Gluck
Aitor Francos
Sortaldekoak
Hedoi Etxarte
Mikel Asurmendi
Lagun minak
Jon Benito
Asier Urkiza