susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Pentsamenduen bilduma | Infinituaren lasaitua »

Mendaroko txokolatea / Iñaki Irasizabal / Elkar, 2005

Mendaroko txokolatea M. Egimendi / Aizu!, 2005-12

Jatetxea eta neskalaguna. Beste kezkarik gabe bizi da Aitor, eleberri honetako protagonista. Baina halako batean hildakoak hasiko dira agertzen, eta Aitorrek ikertzaile lanari ekin beharko dio bere burua defendatzeko.

Mendaroko txokolatea Iñaki Irasizabalen genero beltzeko hirugarren eleberria da. Haatik, hilketak gertatzen diren intriga eleberri batek, azkenean hiltzailea nor den azaltzean, ustekabea sortu behar du nire ustez (ideia klasikoegia agian). Baina istorio honetan irakurleak ia hasieratik susmagarri bakarra du, eta bukaerak susmo hori baieztatu baino ez du egiten, ez dago ustekaberik, eta horrek irakurketari emozioa lapurtzen dio. Dena dela, euskaraz genero beltza lantzen duten idazleak hain gutxi izanik, eskertzekoa da Irasizabalen ekarpena.

Intrigazko istorioak baino gehiago, beraz, protagonistaren eguneroko bizimoduak egiten du atsegin nobela irakurtzea. Irantzu neskalaguna, jatetxeko langileak, arreba alarguna , kamioi batek harrapatuta hilko den txakurra… protagonistaren ingurukoak bidelagun hurbilak gertatzen dira irakurlearentzat, nobelari izena ematen dion gertakaria bezain ulergarriak: “Ander ez zen sekula itzuliko Mendarora, bazekielako orain jango zuen txokolatea ez zitzaiola hamar urte zituenean jan zuena bezain gozoa irudituko”.