susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Gure autokritika | Piratak »

Soinujolearen semea / Bernardo Atxaga / Pamiela, 2003

Ez da sekula berandu Mikel Asurmendi / Irunero, 2004-09

Patuak, halabeharrak —hala beharrak edo hala nahiak— bi liburu hauek batu ditu —“Soinujolearen semea” eta “Kolosala izango da— nire ibilbide literarioan irakurle gisa. Badute zerbait komunean biek ala biek: Gerra Zibila. Eta ondorioz, “euskal gatazka” deritzana. Modu sinplea euskaldunon jitea edo patua izendatzeko inondik ere!

“Kolosala”ren kasua printza bat baino ez da gure literaturan —eta Sarrionandiaren obran—. “Soinujolearen semea“-ren kasua, berriz, euskaldunok Espainian eta munduan egoteko eta agertzeko modu bat da. Modu sinple hau ere, Bernardo Atxagaren orain arteko obra guztia —egilearen beraren hitzetan— hartu nahi duen liburua definitzeko.

Hara, testu honek erreseinen munduan lekutxo bat baino ez du hartuko. Liburua, berriz, bai idazlearen obran bai euskal literaturan toki garrantzizko bat izateko jaioa da. Hasteko eta behin, gure izateaz eta izaeraz, gure barne gatazkaz, gure besteekiko gatazkaz, “gure zera zerako zera” laburbiltzen duen liburua da. Hau ere modu sinple ez ezik, bai modu panpoxoa liburua despeditzeko, to!

Pare bat hitz gehiago eta jainkoak libra nazala —eta gaitzala, liburua gogoan—. Liburuak euskal literaturak behar dituen bi ezaugarriak eta dohainak biltzen ditu: euskal literatur zaleek irakurria izateko —liburuak hamaika motibo dakar berekin— eta erdal munduak —itzuli ondoren, jakina— irakurria izateko. Erdaldunek badute-eta hamaika motibo “gure zera zerako zeraz” entera daitezen. Beno, hori uste dut behintzat. Orain zure txanda da irakurle. Ez da sekula berandu.