« Oroimena lagun | Etxeratzean »
Telefono kaiolatua / Harkaitz Cano / Alberdania, 1997
Asfaltozko telefonoa Felipe Juaristi / El Diario Vasco, 1997-12-27
Harkaitz Cano idazle gaztea dugu, bere tokiaren bila dabilena euskal literaturan. Poesiaz gain, edo poesiarekin batera, hainbat liburu idatzi ditu, nobela bat ere bai tartean. Nork bere mundua ekartzea omen idazlearen lana, eta horretan, ziur naiz, badu Harkaitz Cano gazteak zer esanik, esateko astia eta lasaitasuna hartzen baditu behinik behin.
Telefono Kaiolatuak ipuin liburua da, ipuin asko biltzen dituena hain zuzen. Azal gaineko izenburuak badu barruan dagoenarekin zer ikusirik, obsesio moduko zerbait baita telefonoarena. BukoWskyren poema bat irakurtzen da liburuan, telefonoari buruz hain zuzen; izan ere, Bukowsky xaharra, Carver ere bai, aparailu moderno horren erabileraz kezkatuegi ageri ziren. Ez dira bakarrak, euskal idazle bat baino gehiago ezagutzen ditut, telefonoak, mutu edo oihuka, ikara ematen dietena. Telefonoa etsaia edo balitz bezala hartzen dute, behar izanez gero soilik. Bada ipuin bat liburuan, bereziki gustukoa dudana. Telefonoei buruzkoa da, baina ez hori bakarrik, jolas modu baten adierazgarri. Oso laburra da. “Ostiraleroko Jokoa” du izen. Nire iritzian Harkaitz Canok etekin handiagoa eta eragingarriagoa ateratzen du ipuin laburretatik. “Kaukasiar bat saxo batekin”, beste adibide bat da. Ipuin luzeetan desorekatu egiten dela esango nuke, berari datozkion irudiak galduko balira bezala espazio handietan. Eta irudiak indartsuak dira, ez pentsa. Gogoetak baino indartsuagoak. Fantasia ez ezik, errekurtsoak ere aberatsak dituen idazlea baita Harkaitz Cano. Liburuko ipuin batzuk, istorio ezagunen ildotik etorri dira, aldagarrien gisara: “Aldatz behera itsasoan”, “Tangerren dugun gizona” edo “Scott sindromearen pean”. Beste batzuk, oso bereak dira, orijinalak, surrealismo gatz batez adelatuak: “Asfaltoko ehiza” edo “Aurkako taldeko atezaina”. Kuriosoa da ipuin horretan gertatzen dena. Hildako baten errautsekin zer egin da azken finean gaia, eta euskaraz azkenaldi honetan atera diren beste bi liburutan ikusi dut gai bera tratatzen dutela: Hasier Etxeberriarenean, Jimu Iturralderenean. Kasualitate hutsa da, noski. Bakoitzak, gainera, bere erara garatzen du; nola bertsolariek kartzelako gaia hartzerakoan bakoitzak bere bidetik jotzen duten, halaxe gertatzen da idazle hauekin ere.
Liburu atsegina da, esan behar dut hori, noiz behinka halako zirrara modukoa eragiten baitu irakurlearengan. “Koltxoia”, esaterako, ipuin biribila da, bai giroagatik, nola giroa azaltzeko moduagatik ere.
Airemortuak
Gorka Salces Alcalde
Maddi Galdos Areta
Mundu zitalaren kontra
Lizar Begoña
Asier Urkiza
Izotz ura
Lide Hernando Muñoz
Nagore Fernandez
Airemortuak
Gorka Salces Alcalde
Paloma Rodriguez-Miñambres
Ulu egiteko bolondres bila
Harkaitz Cano
Mikel Asurmendi
Mesfida zaitez
Bea Salaberri
Irati Majuelo
Transgresioa irakasgai
Bell Hooks
Bestiak Liburutegia
Manttalingo alaba
Mikel Etxaburu
Paloma Rodriguez-Miñambres
Airemortuak
Gorka Salces Alcalde
Asier Urkiza
Haragizko mamuak
Karmele Mitxelena
Nagore Fernandez
Zoriontasunaren defentsan
Epikuro
Aritz Galarraga
Zeru-lurren liburua
Jon Gerediaga
Aitor Francos
Ez naiz ondo akordatzen
Karlos Linazasoro
Sara Cabrera
Gizon barregarriak
Joxean Agirre
Sara Cabrera