susa | literatur emailuak | literaturaren zubitegia | euskarari ekarriak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | ipuina.eus | ganbila.eus

« Zoriona, kaka zaharra | Atzo »

Itoko dira berriak / Karlos Linazasoro / Alberdania, 2003

Kritika eta barrea A. de Amezaga / Bilbao, 2003-06

Posible al da gizakion miseriak kaleratzea algararen bidez? Noski, galdetu Karlos Linazasorori (1962). Tolosarrak, umore fina lagun, hauxe lortzen baitu bere azken liburuan, Itoko dira berriak-en. Ipuinaren egitura duen nobela hau (ipuin luzea edo nobela laburra? galdera buruan izango dugu) algararen bidetik doa, nahiz eta gizarteari kritika egin, burokraziari… eta, noski, gizakiari. Agian Rousseaurekin bat etorriko da autorea: “gizakia ez da txarra, izatez, gizartea da gaiztotzen duena” esaldi famatuarekin. Liburu erraza irakurtzeko, arratsalde batean, nahiz eta Linazasorori benetan kostatu idaztea, aitortu duenez (batez ere goitik behera orraztea), obsesioak azalerazten direlako, “betikoak”. Oporretan gaudela emango du Itoko dira berriak irakurtzen hasterakoan: liburuak hondartzako aparthotel batera eramango gaitu. “Nire ipuin gehienetan bezala, bukaera irekia egiten saiatu naiz, gauzak pixka bat airean utzita”, komentatu du idazleak euskal egunkari batean. Lehenengo pertsonan idatzia, lan honen protagonista, autorea bezala, Karlos deitzen da eta liburuzaina da. Benetazkoa Filologian lizentziatu zen eta 1991tik argitaratu dituen liburuak anitzak dira, genero desberdinetakoak (poesia, ipuinak…): Apunte eta ahanzturak, Euriaren eskuak, Ez balego beste mundurik, Bota gorriak (Euskadi saria eta zenbait hizkuntzetara itzuli den liburua), Zer gerta ere, Ipuin errotikoak… Nahiz eta literaturaren munduan . bizi, non luma ezaguna baita, argi dauka literaturak ez duela mundua aldatuko. Tamalez.