« Azkeren hasierak | Munstroaren kontraesanak »

Norbait dabil sute-eskaileran / Harkaitz Cano / Susa, 2001

Norbait dabil sute-eskaileran Lander Garro / Branka, 2003-05

Norbait dabil sute-eskaileran. Hotel hartako gela ziztrinean geratu behar izan du Harkaitzek zelatari halabeharrezko, eta ikerketa hartatik abiatuta zikinduko ditu orriok beltzez. Eskailerak sortutako zarata eta zaratatxo, zurrunbilo eta susmoak idatziko ditu ondorenean, beti ere zarata horien sorlekua ikertuz, hautatuz, hausnartuz edo amestuz. Edo oro batera.

Ildo hartatik, irudi bikainez ehunduriko maindire fin eta harrigarria suertatzen hasiko da Canoren esku dardartitik, zarata horiei aurpegia jartzen hasiko zaio, istorio bat, bizitza bat, ala heriotza bera narratzeko.

Narratiboak dira oso Harkaitzen olerki hauek, iradokitzaileak arras, irakurlearen irudimena dantza eroan jarriz. Eta barka hemen egiten dudan sasi literatura, baina zaila izango litzaidakeen honi buruz hitz hotzez egin ahal izatea.

Irudia, metafora baldin bada poesiaren muina, Harkaitz poeta da, eta sortutako irudi horiek, gainera, gure irduimena zirikatzeko balio baldin badute, poesia ona da. On-ona.