« Azkeren hasierak | Munstroaren kontraesanak »
Norbait dabil sute-eskaileran / Harkaitz Cano / Susa, 2001
Norbait dabil sute-eskaileran Lander Garro / Branka, 2003-05
Norbait dabil sute-eskaileran. Hotel hartako gela ziztrinean geratu behar izan du Harkaitzek zelatari halabeharrezko, eta ikerketa hartatik abiatuta zikinduko ditu orriok beltzez. Eskailerak sortutako zarata eta zaratatxo, zurrunbilo eta susmoak idatziko ditu ondorenean, beti ere zarata horien sorlekua ikertuz, hautatuz, hausnartuz edo amestuz. Edo oro batera.
Ildo hartatik, irudi bikainez ehunduriko maindire fin eta harrigarria suertatzen hasiko da Canoren esku dardartitik, zarata horiei aurpegia jartzen hasiko zaio, istorio bat, bizitza bat, ala heriotza bera narratzeko.
Narratiboak dira oso Harkaitzen olerki hauek, iradokitzaileak arras, irakurlearen irudimena dantza eroan jarriz. Eta barka hemen egiten dudan sasi literatura, baina zaila izango litzaidakeen honi buruz hitz hotzez egin ahal izatea.
Irudia, metafora baldin bada poesiaren muina, Harkaitz poeta da, eta sortutako irudi horiek, gainera, gure irduimena zirikatzeko balio baldin badute, poesia ona da. On-ona.
Zahartzaroaren maparen bila
Arantxa Urretabizkaia
Irati Majuelo
Herioa Venezian
Thomas Mann
Aritz Galarraga
Azken batean
Lourdes Oñederra
Ibon Egaña
Goizuetako folkloreaz
Patziku Perurena
Mikel Asurmendi
Dena zulo bera zen
Eider Rodriguez
Asier Urkiza
Beste zerbait
Danele Sarriugarte
Nagore Fernandez
Akabo
Laura Mintegi
Amaia Alvarez Uria
Txillardegi hizkuntzalari
Markos Zapiain
Jon Jimenez
Ahanzturaren aingerua
Maja Haderlap
Paloma Rodriguez-Miñambres
Lakioa
Josu Goikoetxea
Mikel Asurmendi
Lur mortuak
Nuria Bendicho
Irati Majuelo
Hitz etena
Eustakio Mendizabal "Txikia"
Paul Beitia Ariznabarreta
Akabo
Laura Mintegi
Joxe Aldasoro
Patrizioak eta plebeioak
Kepa Altonaga
Paloma Rodriguez-Miñambres