« 12etan bermuta | Kasu ebidentziei »
Mendafin usaineko iluntzeak / Aintzane Galardi / Erein, 2015
Hegoaldeko paisaia Javier Rojo / El Correo, 2015-12-05
Azken bolada honetan euskal poesian ikusi izan dugu nola hainbat poetak beren nitasuna aurkezten duten era nabarmen batean. Poesia joera horretan poema sentimenduen agerpen moduan aurkezten da, ia bizitza pribatuaren aitorpen publikoa da-eta. Aurten honelako poema liburu batzuk irakurtzeko parada izan du euskal irakurleak. Testuinguru honetan, Aintzane Galardik aurkezten duen bidea desberdina da, “Mendafin usaineko iluntzeak” izenburua duen liburu honetan irakur daitekeen bezala. Hasteko esan behar da idazle honen izena oso ezaguna ez bada, ez dela euskal poesian ibilbiderik ez duelako. Izan, badu ibilbidea, eta interesgarria, baina ez du bere burua nabarmentzeko ahaleginik egiten. Eta era askotariko hedabideek errealitatearen izaera zein den determinatzen duten mundu honetan, hedabideetan ez agertzeak ikusezin bihurtzen du bat. Edonola ere, Aintzane Galardik bere idazlanetan plazaratzen du bere izena.
“Mendafin usaineko iluntzeak” izenburuko liburu honetan paisaiak agintzen du. Hegoaldera (Afrikako Iparraldera) egindako bidaia batek sortutako inpresioek osatzen dute liburuaren erdigunea. Paisaia horrek lasaitasun sentimendua zabaltzen du poemetan zehar, eta bertan sentsazio fisikoak nagusi dira. Askotan ematen du denbora izoztuta geratu dela, hegoaldera egindako bidaia ez ezik, denboran zehar egindako bidaia ere bai baita hor erakusten zaiguna, mundua beste erritmo batean mugitzen zen aspaldiko garai batera hurbilduko bagina bezala. Hegoaldera egindako bidaia honek batzuetan gogora ekartzen ditu erromantikoek egindakoak, zeinetan, mendebalde itogarritik ihesi, naturalezatik hurbilago zegoen mundu bat aurkezten baitzen. Baina mendebaldeko zibilizaziotik urruntzean agertzen zaiguna ez da kontraesanik gabe agertzen. Zibilizazioak inposatzen dituen muga estuetatik aldendu nahirik, konfliktoz (ezkutuko zein azaleko konfliktoz) beteriko mundu batera heltzen da. Itxuraz batzuetan paradisuaren irudiarekin pareka daitekeen mundu lasai batera hurbiltzen da bidaiaria ibilbide honetan, baina berehala kontzientea da paradisu hori ez dela benetakoa, errealitate historikoarekin topo egiten du-eta. Eta errealitate historiko honetan aurkezten dena batere atsegina ez delarik, desengainuak ere bere lekua izango du poesia honetan.
Octavio Paz gogoratuz, esan daiteke analogiatik ironiara iragan dela idazlea poema hauetan, poesia modernoaren sorreran egindako bide berdera laburtuz.
Aizkorak eta gutunak
Edorta Jimenez
Asier Urkiza
0 negatiboa
Arantzazu Lizartza Saizar
Nagore Fernandez
Akabo
Laura Mintegi
Aiora Sampedro
Espainolak eta euskaldunak
Joxe Azurmendi
Mikel Asurmendi
Lakioa
Josu Goikoetxea
Irati Majuelo
Poesia guztia
Safo
Aritz Galarraga
Kontra
Ane Zubeldia Magriñá
Maddi Galdos Areta
Amorante frantsesa
Miren Agur Meabe
Hasier Rekondo
Akabo
Laura Mintegi
Jon Jimenez
Akabo
Laura Mintegi
Asier Urkiza
Gatazka eta abusua ez dira gauza bera
Laura Macaya
Nagore Fernandez
Beste zerbait
Danele Sarriugarte
Ainhoa Aldazabal Gallastegui
Kuntzak eta kerak
Sara Uribe-Etxeberria
Jon Martin-Etxebeste
Hitzetik ortzira
Ana Urkiza
Mikel Asurmendi