susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Pobreak baina aberats | Ene bada! Kasik infinituen liburua »

Iazko hezurrak / Unai Elorriaga / Susa, 2014

Indarkeriaren muinean Javier Rojo / El Correo, 2015-02-28

Azken bolada honetan ematen du Unai Elorriaga ezkutatuta ibili dela. Gutxitan agertzen zaigu plazara, borondatezko erretiro lasaian balego bezala. Baina kontuan hartuta idazlea ez dela idatzi gabe egon, esan daiteke idazle batek publiko aurrean agertzeko duen berezko modua baino ez duela hautatu: bere idazlanek kontatzen dute berak adierazteko duena. Azken urte hauetako lan isilaren emaitza “Iazko hezurrak” izenburuko nobela honetan ikus dezakegu. Hemen, Irene Arrias deitutako pertsonaiarengan oinarrituta, Elorriagak indarkeriari buruzko hausnarketara bultzatzen duen testu dentso eta askotan deserosoa eskaintzen digu. Irene Arrias 70eko hamarkadaren hasieran jaioa da Algortan (alde honetatik, idazlearen bizitzarekin kointzidentzia handia dago), eta biolentziaren gaiaz obsesionatuta bizi delarik, narrazioan pertsonaia horren bizitza eta edonongo eta edonoizko gertakari biolentoak loturik agertzen zaizkigu, pertsonaiaren bizitzaren edozein momentu egokia baita, momentu horren inguruan edonon (Euskal Herrian ere bai, idazleak ez baitu gure egoera saihesten) gertatutako istorio bortitzak kontatzeko. Irakurketa, batzuetan, ez da batere erraza, batez ere irakurlea denbora-pasa lasaiaren bila baldin badoa. Esango nuke badagoela hari bat, Elorriagaren nobela eta Bolañoren “2666″ miresgarri hura lotzen dituena. Bestalde, bortizkeria itogarri honen presentziak ia izaera fisikoa du, gorputzari buruzko erreferentziek halako sentsazioa azpimarratzen baitute. Liburu osoa alderik alde zeharkatuz ideia nagusi bat topatzen dugu, liburuan bertan esplizituki adierazten dena: Indarkeria ez da salbuespena. Irakurlea ukabilkada batez bezala astintzen du liburu honek, eta jakina, hori ez da meritu txikia.