susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Isabel Salinasek poesia liburua kaleratu | Gezal zapore »

Larrosak, noizean behin / Jon Iriberri - Gerardo Markuleta / Erein, 1990

Larrosak, noizean behin Patziku Perurena / El Diario Vasco, 1990-11-28

Badu zerbait gustagarri Markuletaren poesigintzak. Agian, ederlanak noiz behinkakoa eta patxadakoa hutsik beharko luke izan. Beste guziak ez bezala, alderdi on hori nabari du esotiko samar datorkigun oñatiarrak.

Bizia bakarkako lana da. Literatura ere bai, behar bada. Arrazoi luke hortan Jonek.

Eta beldurraren alderdi faltsoa baizik ez delako, salatu egiten du koherentzia. Eta koherentzia astun hori haustea ere bada, neurri haundi batean, literatura egitea, poesia ontzea…

Baina idazteak sarritan gogorarazten dit, edozein puntu, gurutze ere badela (berau ere bi arrastoren guruzketa besterik ez delarik) eta edozein gurutzek espazioa zatitzen duela.

Eta nork du bere lanaz, hitzak baino segurtasun urriagorik? Nork du hitzak baino soldata urriagorik? Isiltasuna eraikitzen duten hots guzien orpotik gure zai bada hitz bat…

Zein da hitz hori Pako? Zein hitz hori Pelipe? Bilatu… Saiatu…

Oso gutxitan izan ohi baita poza hitz.. Hitza bera poz…

Oso laguntza gutxikoak izan bait dira guretzat, asmatu izan diraden jainko guziak.

Oi, zenbat otoitz alfer, haize zikintzeko edo deusezerako!