susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Gizaki hustuak | Oin hotzak »

Igelak benetan hiltzen dira / Iñaki Irasizabal / Elkar, 2011

Igelak benetan hiltzen dira M. Egimendi / Aizu!, 2011-06

Kostako herri batean neska gazte bat desagertu da, bere bizikleta baino ez dute aurkitu hondartza ondoan. Susmoak pizten dira alde guztietan, baina arrasto garbirik ez… Iñaki Irasizabalek irrikaz irakurtzen den misteriozko nobela laburra idatzi du. Pertsonaia batengandik beste batengana pasarte laburretan egiten du jauzi, eta horri erabiltzen diren esaldiak laburrak direla gehituz gero, emaitza abiadura handiko kontakizuna da.

Hala ere, eta tartean hilketa bat eta poliziaren ikerketa bat egon arren, herriko jende arruntaren egunerokotasuna erretratatzen du gehiago idazleak ikerketa lana bera baino. Horretan laguntzen dute, nola ez, nerabe desagertuaren aita udaltzaina bere kasa ikertzen hasteak eta idazleak ertzain ikertzaileen berri ia ez emateak.

Gainera, narratzailea bera ere ez da hirugarren pertsona orojakilea, baizik eta herrira berriki bizitzera joandako gizonezko gazte bat, kontakizunean lehen pertsona ere erabiltzen duena. Baina ez dago oso argi zergatik dakien berak horrenbeste zuzenean ezagutzen ez dituen pertsonaia batzuei buruz. Bera ote da hiltzailea?

Misteriozko nobela batean hain garrantzitsua den amaiera, berriz, ez da oso ohikoa, baina horren zergatia ezin hemen azaldu, ezin baita kontatu nor den hiltzailea, ezta? Konturatuko zarete liburua irakurtzen bukatutakoan… Eta denbora asko pasatu aurretik, liburua oso arin irakurtzen baita.