susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Ez obeditu inori | Bariazioen artea »

Eskuen sustraiak / Oier Guillan / Susa, 2009

Etsipena Felipe Juaristi / El Diario Vasco, 2009-10-16

Tristea da euskal poesia azkenekoa. Egia esan, ez du sekula aparteko pozik izan, ez da sekula izugarri alaia izan. Poesiak bere azkeneko sustraiak, ikusten ez direnak, errealitateko lur heze emankorrean ditu nahasiak. Eta gure errealitatea, euskaldunona, triste samarra izan da beti, geure buruei seguru asko eman zezaketena bain gehiago eskatu diegulako, gure hizkuntzari izan zitekeena baino handiagoa izatea eskatu diogulako. Gehiegizko konfiantza jarri dugu gure indarrean eta ahultzen ikusi dugu, lortu nahi zena lortzeke. Desilusio hitza aspaldi sartu genuen gure hiztegitxoan, porrot hitzarekin batera. Ohitzen hasitakoan; belaunaldi berriak hasi ziren idazten, indarrak muturreraino eraman nahian. Mesfidantzaz bainoago, jakin-minez begiratzen genien. Ez dituzte mugak hautsi. Etsipen hitza entzuten da berriro bazterretan. “Ez du nostalgia /iraganean jazotakoak / sortzen / orainean bizi ez / dugunak / baizik”. Nostalgia izenburua daraman poema da, Oier Guillanena.

Gaztea da poeta,1975ekoa. Seguru asko are gazteagoa zenean sinetsi egin zuen mundua alda zitekeela (denok sinetsi izan dugun bezala, bestalde), eta poesia arma ederra zela mundua aldatzeko langintza horretan. Seguru asko, etorkizunari begira bizi izan da, geroa baita utopiaren aldia, ametsen aroa, ideia ederrak loratzen direneko ortua. Elkarrizketa Asier Sarasolaren poema batekin testuan dioen bezala, etorkizuna, ordea, ez da itzultzen, eta ametsak zahartu egiten dira, denok bezala. Denborak, eta ametsak bete ezinak, orainera botatzen gaituzte, ordea. Oraina baita bizi dugun aldi bakarra. Eta bera hustuz eta berrituz, behin eta berriro, har dezakegu falta zaigun poza.