« Txartasunaren banaltasuna | Bidegurutzean »

Morto vivace / Jon Arretxe / Elkar, 2007

Morto vivace M. Egimendi / Aizu!, 2008-05

Nobela beltza idatzi du Arretxek oraingoan: hilketa bat, bi polizia putazale balizko susmagarrien ikerketan eta benetako hiltzailearen atxiloketa. Aitaren batean irakurtzen den nobela da, hiltzailea nor den jakiteko gogoak eramaten baitu irakurlea aurrera. Baina, aldi beran, emozio pixka bat galtzen du, ez diolako irakurleari hiltzaileari buruzko hipotesi gehiegi egiten uzten, ez dio jolaserako paradarik ematen, oso gutxi baitira hildakoa ezagutzen duten susmagarriak, eta are gutxiago Jean Michel Larre hiltzeko zioak.

Holako nobela batean irakurleari gehien gustatzen zaizkion lanetako bat hiltzailea nor izan daitekeen asmatzea da. Erailea gutxien uste dugun pertsonaia izango dela jakiteak pertsonaia guztiak susmagarri bihurtzera eramaten gaitu, eta nobelaren azken lerroetan misterioa argitzen denean, harridura (igarri ez badugu) edo poza (asmatuz gero) sentitzen dugu. Baina horretarako pertsonaia susmagarriak behar dira, eta nobela honetan, aukeran, gutxiegi daude. Bestalde, zergatik? Zein da hilketaren arrazoia? Nobela honetako hiltzailearenak sinpleegia dirudi, eta gainera, ez da ziurra ere. Baieztatu gabeko hipotesi gehiegi dago hilketaren zioa azaltzeko.

Dena dela, liburu gomendagarria da euskara ikasten ari den jendearentzat, estilo arin eta erraza jorratzen baitu idazleak narrazioan, elkarrizketa asko erabilita. Beraz, ekin hiltzailearen bila!