« Jarrera kritikoa | Bestearen argitan »

Zulo bat uretan / Iñigo Aranbarri / Susa, 2008

Zulo bat uretan Goizalde Landabaso / Radio Euskadi, 2008-04-27

Sigi-saga egiten dute eleberri honetako pertsonaiek eta istorioek ere bai. Batekin hasi, besteari ekin, eta denboran atzera eta aurrera dabilkigu egilea. Izan ere, denbora, horixe da gakoa, horixe da liburu honetan altxorrik preziatuena horixe da urri dagoena. Urak desagertu araziko duen herri bat bere historia eta istorioekin.

Itzel egin zaidana da kontatzeko distantzia. Batzuetan iruditu zait urrunegi dagoela narratzailea, beharbada, beste istorio batzuk apurtu dutelako istorio nagusiaren linealtasuna. Besteetan, berriz, ikerketan eta kontatzen duen honetan sartuegi zegoela.

Ildo nagusia aipatu dut, baina, benetan, zein da ildo nagusia? Desagertzear dagoen herria eta urak jango duena? Argentinan aspaldi gertatutakoa?

“Amaren irribarrea ikusten diot Maiteri telefonoaren, uhinen, espazioko enegarren geruzaren bestaldean, gomazko goanteak lurrez lohi, katiuskak lokatzetan errotuta”. Katiuskak. Nork ahaz dezake katiuskak uretan hiltzen? Lupetzan bahiturik?

Samurra da joanarekin lana. Batzuetan min apur bat senti daiteke lerro artean, kazetaria ikerketan barneratzen den heinean sentitzen da. Baina Maiterena begitandu zait erakargarriena, iraganari eusteko indarra, amorerik ez emateko irmotasuna. Lanean murgildurik, hoztasun zientifikoarekin begiratzen du bere lana, baina pertsona baten sentiberatasuna gauzatzen du. Eta gustatu zait bere papera.

Badirudi, azkenean, aurki daitekeela zulorik uretan.