« Kaio baten historia | Diskurtsoa falta dugu »
Zeruak eta ifrentzuak / Jon Arano / Elkar, 2007
Infernuaren ifrentzu Felipe Juaristi / El Diario Vasco, 2007-11-09
Izenburuak berak ekartzen gaitu Ramón Irigoyenen Cielos e inviernos famatu hartara, non poesia eta ironia eskutik hartuta zetozen, edo bazihoazen. Elkarrekin eta elkarren arrimura zenbiltzan behintzat. Zeruak eta ifrentzuak izenburua ere ironikoa da, ifrentzua zeruaren bestaldea baita, alegia bestaldeko zerua. Egilea Jon Arano izatea ez da harritzekoa, ezaguturik haren joera txantxazale eta probokatzailea, itxuraz bederen. Bada liburuan poema bat Negu-infernutegi gozo izenburua duena. Aranok badu, zalantzarik ez, beste Irigoyenen berri. Poema hori Arano ez den beste idazleen hitzez beterik egoteak adierazten digu poesiaz zer iritzi duen Aranok berak; probokaziorako jarduera zaio gehiago, ezagutzerako bide baino. Dena dela, poesiaren mugak ez dira horiek soilik, poeta adina poesia klase baitago zeruan, eta are gehiago infernuan, edo infernutxoan, edo ifrentzutxoan.
Probokazioa artea da, antzezpenaren artea. Probokatzailea, izan ere, aktorea porrokatua da, aktore denik jakiteke. Probokatzaileak mozorro bat darama, aurpegian barik, bihotzean. Probokatzaileak bereak ez diten hitzak esaten ditu, bereak balira bezala. Baina benetako bereak gorderik dauzka, denok dugun ifrentzu horretan. Ifrentzua ez da ikusten, erakusten ez bada, bederen. Zerua ere ez, haren irudia baizik. irudiz irudi, zeruarena ez dena poetak nahiago: “Zerurako jaioak azkenean / zerua erdietsi. / Jesus! / Eskerrak munduratu / ez nintzenik!”. Zeruaren ifrentzuan jarria dena ere irudi huts da, irudimenaren mundukoa gehiago: zeruarena bezain topiko eta faltsua. Hori gertatzen da poetak bere barneko egia kanporatu nahi ez duenean. Poesia joko bihurtzen da, hitz-joko ez bada, irudi joko, mozorro-festa. Poesia, hala ere, poesia izan daiteke, bere zentzurik antzinakoenean: hitza izan daiteke.
Hitza denez poesiaren habe eta sostengu, esan beharra dago Aranoren hitza argia dela oso, eta jostalaria. Poesia jolasa zaio, jokoa bainoago. Aranoren poesia sinpatikoa egiten da, ez baita gaiztoa. Baina horrek ez du esan nahi zintzoa izan nahi duenik. Zerua errealitatearen beste adiera baino ez da, ifrentzualdean ibiltzen ohiturik dagoenarentzat. Baina ifrentzua ere zerua bezain huts egon daiteke. Bata bestearen aurpegia da, izan ere.
Zuzi iraxegia
Amaia Alvarez Uria
Ainhoa Aldazabal Gallastegui
O.ten gaztaroa neurtitzetan
Arnaud Oihenart
Gorka Bereziartua Mitxelena
Ez-izan
Jon K. Sanchez
Aiora Sampedro
Pleibak
Miren Amuriza
Jon Jimenez
Ehun zaldi trostan
Ainhoa Urien
Asier Urkiza
Oroi garen oro
Beatriz Chivite
Nagore Fernandez
Jakintzaren arbola
Pio Baroja
Aritz Galarraga
Antropozenoaren nostalgia
Patxi Iturregi
Hasier Rekondo
Francesco Pasqualeren bosgarren arima
Unai Elorriaga
Mikel Asurmendi
Baden Verboten
Iker Aranberri
Paloma Rodriguez-Miñambres
Ezer ez dago utzi nuen lekuan
Itziar Otegi
Mikel Asurmendi
Dolu-egunerokoa
Roland Barthes
Asier Urkiza
Guardasol gorria
Lutxo Egia
Nagore Fernandez
Zero
Aitor Zuberogoitia
Jon Jimenez