« Alua mundua! | Arbasoen sufrimendu markak ere… »

Zu bezain ahul / Karmele Jaio / Elkar, 2007

Zu bezain ahul Goizalde Landabaso / Radio Euskadi, 2007-10-21

Gu bezain ahul dira ipuinotako protagonistak, zenbaitetan, gu baino ahulago agertzen dira euren bizitzetatik ezin irtenik. Eguneroko istorioak dira, gure alboan gertatzen direnak, sarri guri geuri gertatzen zaizkigunak. Pertsonaiak ez daude eroso egokitu zaizkien bizitzetan, baina ez dute ihesbiderik aurkitzen, ez dakite zelan aldatu, zein bide hartu. Eta hala ere ezin dezakegu esan noraezean dabiltzala. Izan ere, euretako askok oso ondo dakite zertan ari diren, zergaitik ailegatu diren egoera horretara. Are gehiago, batzu-batzuk badakit zelan irten baina ez dute indarrik. “…Gaur azkena, gaur azkena, bai, esan dio bere buruari harantz abiatu denean. Eta behin tutua sudurrean jarrita, indarrez hartu du arnasa, limoia zuritzen duenean bezala. Desagertu da musika, desagertu da kea, ondo sentitu da berriz”. Hauskorrak dira pertsonaiak, helduleku bakoak iruditu zaizkit momentu batean, baina ondo pentsatu ostean, indartsuak egin zaizkit, azken batean hainbesteko zama eramateko ezer behar bada indarra da. Idazleak ipuin zorroztuetan berbak bere lekuan ezarri ditu, eta sentiarazi nahi duenak zaramatza irakurketan zehar. Samina, galera, laztasuna, porrota edota dolua pertsonaiek islatzen dute eta norberak jasotzen du. Idazleak eraman eta ekarri egiten zaitu, sentimendu batetik bestera goaz, eta pott eginda uzten gaitu. “Ohitu egin da. Zu gabe bizitzen ohitu egin dela pentsatu duzu, eta gaur arte sentitu ez duzun hutsunea nabaritu duzu sabela baino pixka bat gorago. Sabelaren eta biriken artean. Hortxe duzu hutsune moduko bat, min egiten dizuna. Gaur arte ez duzuna sekula sentitu. Ez dizkizu seme-alabak telefonoan jarri ere, lehen egiten zuen bezala”. Pertsonaiek galtzen dutenean galtzen dugu, negar egiten dutenean mela-mela uzten dugu ingurua… porrot egiten dutenean guk ere egiten dugu. Gu bezain ahul direlako pertsonaiak… zu bezain ahul.