susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Irakurleak pentsatzen duena | Txori errarien moduan »

Hiru egun Larburun / Luis Mari Mujika / Euskaltzaindia-BBK, 1996

Oroimenari astinalditxoa Javier Rojo / El Correo, 1997-01-09

Iazko Txomin Agirre saria lortu zuen nobela hau irakurtzean, berehala etorri zitzaidan burura J. A. Arrietaren Abuztuaren hamabosteko bazkalondoa lan ezaguna. Bietan hasierako egoera (nobela abiadan jartzen duen gertaera) familia ospakizun bat da. Bietan pertsonaiak oroitzapenen zurrunbiloan sartzen dira. Eta, inportanteena, bietan narratzaileek hitanoa erabiltzen dute istorioa kontatzeko. Ramon Saizarbitoriak hika hitz egiten zuen narratzailearen indarra idoro zuenetik, behin baino gehiagotan erabili izan da teknika hau euskal nobelagintzan. Lekuko misteriotsu baten itxura hartzen duen narratzaile honek aldi berean protagonistari eta irakurleari hitz egiten diela ematen du. Luis M. Mujikaren nobela honetan, lekuko hau bere buruari hitz egiten dion protagonista bera al da? Hala dirudi batzutan, haren buruan sartzeko duen abilezia ikusita. Mujikaren nobela hau, dena den, nahiko irregularra iruditu zait; bada atal interesgarrien ondoan funtzionalitate handirik aurkitu ez diedan pasarteak, beste nonbaitetik ekarrita indarrez sartutakoak edo, agertzen dira. Orain dela hamabost-hogei urte, gehienok pentsatuko genuen eleberri garrantzitsu baten aurrean geundela. Oraingoa izanik, ordea, zaharkitu itxura duela esan behar.