susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Ana Urkizaren “Gela ilunetatik” | Tituluak diona »

Azalaren kodea / Miren Agur Meabe / Susa, 2000

Larruazalaren xamurra eta larritasuna Iñaki Mendizabal / Deia, 2001-04-04

Otamendiren Bakarrik bahago neguan poema liburua irakurri nuenetik ez nuen horrelakorik gogoratzen, ez eta sentitu ere. Tartean —esan beharra dago— irakurri barik utzi ditut hainbat poesia liburu. Baina irakurritakoen artean “Oto” eta Miren Agurren azken honekin geratuko nintzateke. Norberekeri subjektiboa, edonola ere. Pasa den astegoienean Miren Agur Meabe lekeitiarraren Azalaren kodea-k Madril aldetik datorren Kritika Saria jaso zuen. Baina, sariak sari, liburu honek edonor hunkitzeko ahalmena du. Bidaia benetakoa eskaintzen digu Miren Agurrek hemen, xamurra batzutan, bortitza eta gordina tarteka. Azalari ematen dio hitz lekeitiarrak, bihotzarekin idazten du, baina lana ondo egituratua dago, ondo mamitua; erabat landua. Sentipenak ahurka agertzen diren honetan otzandu nahi ez duen emakumearen garrasia soma daiteke, erotismo ukitu kuriosoekin nahastuta: Haragizko emakume baten urruma dago hor, egiazko txatalak. Inurridura sortzen dute larruazalean bertsook eta, tarteka, emakume sentitzen da irakurlea ere. Liluragarria.